Jestem kosmitką:)

Nie, nie zwariowałam, nie mam żadnych zwidów ani nerwicy lękowej. Tego, że jestem kosmitką, dowiedziałam się, czytając komentarze pod poprzednim postem. Zaraz wszystko po kolei wytłumaczę.

Trudności ze zwracaniem się do mnie w blogowym świecie sprawiają, że doczekałam się już takich form jak: Cudarteńka, Arte, Arteńka, Cud. Ktoś kiedyś w komentarzu użył zwrotu: "cudaczku". Ale nikt mnie do tej pory nie nazwał "kosmitką". Ba, nawet "cudowną kosmitką". Ślicznie, prawda? Tak mnie określiła Kalipso, a to wszystko za sprawą telefonu komórkowego, a właściwie jego braku. (Jak wygląda kosmitka? Na jednej z fotografii można zobaczyć mój cień.) 

Od razu zaznaczam, że nieużywanie telefonu przez mnie nie jest spowodowane obawą przed jego szkodliwym wpływem na zdrowie człowieka, czy czymś podobnym. Po prostu - jego podstawowa funkcja, czyli możliwość komunikowania się ze światem, nie jest mi w większości przypadków do niczego potrzebna.

Nie, żebym nie lubiła rozmawiać z ludźmi, wręcz przeciwnie - bardzo lubię, szczególnie słuchać. Mogłabym godzinami siedzieć, na przykład przy świecach, a jeszcze lepiej przy ognisku albo kominku i prowadzić rozmowy do białego rana.
Od czasu do czasu jednak muszę posłuchać samej siebie. Wyjeżdżam wtedy gdzieś, gdzie więcej jest przyrody niż techniki, gdzie bliżej jest do natury niż do ludzi. I słucham: wiatru, śpiewu ptaków, szumu strumienia, kapiących kropli deszczu, odgłosu spadających liści. Słucham tego, co dyktuje serce lub podpowiada rozum.

Zdarza się, iż bliskie osoby zarzucają mi, że nie ma ze mną wtedy kontaktu, że nie wiedzą, czy wszystko u mnie w porządku. Wychodzę z założenia, iż brak wiadomości oznacza dobrą wiadomość, a jeśli ktoś chce wiedzieć, co u mnie słychać, chętnie opowiem po powrocie.

        

A jeśli chodzi o poczucie bezpieczeństwa? Zamieszczone fotografie zostały wykonane w okolicach Sarniej Skały w Tatrach, trzy dni po tym jak spadł z niej jedenastolatek, robiący zdjęcia (wypadek w dniu 12.10.2014 r.). Była piękna, słoneczna pogoda, ciepło, prawie bezwietrznie, mało ludzi. Gdy byłam w tym samym miejscu pierwszy raz, szlaku zupełnie nie było widać z powodu dużej ilości śniegu. Zresztą latem czasami też bywa tu niebezpiecznie - raz  wiatr był tak silny, że o mało mnie nie zwiał.
A co by było, gdyby jednak coś mi się stało? No cóż. Wtedy mogę tylko liczyć na drugiego człowieka. Statystycznie ujmując w Polsce przypada powyżej 1,5 aktywnej karty SIM na osobę. Jak do tej pory nikt nie odmówił mi zadzwonienia do domu czy wysłania wiadomości wtedy, gdy zaistniała taka potrzeba. Za każdym razem jednak wzbudzam zdziwienie nieposiadaniem telefonu czy też brakiem umiejętności jego obsłużenia.
Zdarza się, że ktoś, dla mojego dobra, sugeruje mi, że czas może już "dorosnąć" do zdobyczy cywilizacji. Może jakiś smartfon albo mały tablet? Przecież to jest prostsze w obsłudze niż komputer.

Ech, życie."... cza­sami o po­ran­ku czu­jemy, że coś się zacznie, coś pełnego, czys­te­go, wyjątko­wego. Później dzwo­ni te­lefon i wszys­tko się kończy." [Éric-Emmanuel Schmitt] Tak sobie myślę, że zrobiłabym wyjątek i kupiłabym telefon - gdyby ktoś mi zaręczył, że będę dostawać tylko dobre wiadomości.

Przy okazji dodam, że posiadam przedmiot zwany telefonem komórkowym, nawet go przez długi czas używałam, ale od ponad 5 lat leży sobie spokojnie w szafie. Czasami go zabieram ze sobą na jakiś wyjazd w góry i traktuję jako... budzik. Ha, ha, ha - prawdziwa ze mnie kosmitka.