Płatki śniegu to pocałunki z nieba

Nagle, pewnego dnia, zmieniło się wszystko. Zeschnięte trawy i zioła zrobiły się zupełnie białe. Każda baldaszkowa roślina była tak piękna, że spojrzenia od niej nie można było oderwać, z samych gwiazd złożona. Na polnych źródełkach, cieniutkim lodem przykrytych, leżały kocie łapki. Z brzóz zwisały leciusieńkie długie girlandy, a wierzby stanęły w szronie jak olbrzymie kryształowe bukiety. Łodygi róż okryły się niezliczonymi jakby szklanymi kolcami. Zdawało się, że wszystkie drzewa i trawy zakwitły najczystszym białym kwieciem, osypanym brylantami. [Antonina Zachara-Wnękowa, Bałwan w: Baśnie spod Gorców]

W „Śniegu” noblisty Orhana Pamuka czytamy: „I jak we śnie płatki śniegu wciąż padały, bezszelestnie, a mężczyzna siedzący przy oknie, zapatrzony w ich baśniowe kształty, poczuł oczyszczającą moc niewinności, ulgę i wolność, których szukał od lat. Uwierzył, że może być w tym świecie bezpieczny jak w domu.” Psychologowie mówią, że dla higieny psychicznej warto zatrzymać się na chwilę w biegu i zachwycić jak dziecko małymi cudami, których doświadczamy każdego dnia. Czemu by zatem nie zachwycić się właśnie wirującymi płatkami śniegu, przenosząc się na moment do krainy dzieciństwa? [źródło]

Pada śnieg, pada śnieg, dzwonią dzwonki sań, a w głowie kołacze się melodia "Jingle bells". Zaśpiewasz ze mną?

Poprzez białe drogi, z mrozem za pan brat, 

pędzą nasze sanie szybkie niby wiatr. 

Biegnij koniu gniady przez uśpiony las,

my wieziemy świerk zielony i śpiewamy tak: 

Ref. Pada śnieg, pada śnieg, 

dzwonią dzwonki sań,

co za radość, gdy saniami można jechać w dal,

gdy pada śnieg, pada śnieg, 

dzwonią dzwonki sań, 

a przed nami i za nami wiruje tyle gwiazd.

Biegniesz biała drogo nie wiadomo jak, 

nie ma tu nikogo, kto by znaczył ślad. 

Tylko nasze sanie, tylko szybki koń, 

tylko gwiazdy roześmiane i piosenki ton.

Szkoda, że takiej zimy teraz nie ma, ale była i kiedyś znowu będzie. Uwierz mi, proszę... I zachwyć się, jak tylko potrafisz najpiękniej, małymi cudami natury.

Lód włóknisty powstaje gdy na podłożu nie ma śniegu. Woda zamarzająca w przestworach glebowych tworzy kryształy przypominające włókna lub igły, które „rosną” ku górze. Wychodzą one z gleby nawet na kilka centymetrów unosząc często jej fragmenty czy korzenie roślin. [źródło]

Gdyby ktoś miał ochotę zachwycić się jeszcze bardziej zimą, to polecam:

- kilkadziesiąt fotografii różnorodnych płatków śniegu;

- śnieżne obrazy Simona Becka (Hebiusie, dziękuję za link);   

- do niedawna owiane tajemnicą lodowe włosy.

P.S. Dziękuję Ci za inspiracje do zamieszczenia tego wpisu:)