Nikt nie wydaje się bardziej obcy...

...  niż ktoś, kogo się kiedyś kochało. [Erich Maria Remarque, Łuk triumfalny]

– Czy opuścił Cię kiedyś ktoś, kogo kochałaś?

– Owszem. Zawsze ktoś kogoś opuszcza. Czasem ten drugi cię ubiegnie.

– I co wtedy zrobiłaś?

– Wszystko. Wszystko, ale to nic nie pomogło. Byłam strasznie nieszczęśliwa.

– Długo?

– Tydzień.

– To niedługo.

– Cała wieczność, jeśli się jest naprawdę nieszczęśliwym. Każda cząstka mojej istoty tak była nieszczęśliwa, że kiedy tydzień minął, wszystko się wyczerpało. Moje włosy były nieszczęśliwe, skóra, łóżko, nawet suknie. Nieszczęście wypełniło mnie tak całkowicie, że nic poza nim nie istniało. A kiedy nic już nie istnieje, nieszczęście przestaje być nieszczęściem, bo nie ma go z czym porównać. I wtedy następuje kompletne wyczerpanie. I wtedy to mija. Powoli zaczyna się żyć na nowo. 

Tekst również pochodzi z wyżej wymienionej powieści.