Pan Samochodzik i slow driving

W przypadku slow drivingu jazda jest celem samym w sobie. Pasjonaci tej filozofii często wybierają trasy widokowe, by móc podziwiać pejzaże i cieszyć się bliskością natury. Nie spieszą się – gdy tylko zechcą, mogą się zatrzymać, podziwiać piękno przyrody, zjeść coś w miejscowej restauracji czy poznać bliżej lokalny koloryt miejsca, przez które właśnie przejeżdżają. [źródło]

Piękny, jesienny poranek. Wsiadam do czyściutkiego autka z dokładnie umytymi szybami. Silnik szemrze tak cichutko, że czasami zapominam, iż jest włączony. Wybór trasy nie nastręcza żadnych problemów - oczywiście droga, po której prawie nikt nie jeździ. Wzdłuż ciągną się złote o tej porze brzozowe lasy, zielonkaworude pola i łąki, gdzieniegdzie przysiadły małe wioseczki. Jak ja lubię tak podróżować:) Prędkość dostosowana do przepisów i moich umiejętności:) Nikomu to nie przeszkadza, nikt na mnie nie trąbi. Żyć nie umierać:) Czysta przyjemność z jazdy. Jest nawet czas na przyjrzenie się chmurom.

W zwykłą pracę silnika wdaje się jakiś szmer. Oczywiście nic niepokojącego nie słyszę. Ot, jakby mały listeczek zaplątał się pod maską na moment i trzepocze, poruszany pędem powietrza.

Trasa podróży wiedzie obok znajomego warsztatu samochodowego. Może wstąpić na przegląd? Potrwa to przecież tylko chwilę...

A u mechanika... slow life, wszystko się sprawdzi, wszystko się naprawi, wszystko się zrobi... Tylko najpierw trzeba skoczyć po bułki, następnie napić się kawy. - Może pani usiądzie? - Nie, dziękuję, postoję, przecież to tylko malutki przegląd... No i stoję tak, wodząc wzrokiem po różnych ustrojstwach, komputerach i samochodach o nadwoziu wyższym ode mnie. Ile tu maszyn, urządzeń, podnośników i... bałaganu. Pewnie tak musi być... -Do czego ta rura? -Rany, do zasysania spalin? A to sprytne:)
Mechanik powoli zjadł bułkę, napił się kawy, burknął coś niezrozumiale pod nosem. Otworzył w końcu pokrywę silnika :-), podłączył komputer i... zawołał innego pracownika.
Po pół godzinie już trzech coś majstrowało, nachylając się z poważnymi minami. Czymś psikali, czegoś szukali. Zastanawiające jest to, że wcale im nie przeszkadzał mój wzrok, skupiony na ich rękach.
Po jakim czasie właściciel zakładu zadecydował, że powinno działać. -Proszę przejechać 10 km, po powrocie sprawdzi się "coś tam coś tam"... (nawet, gdyby mówił wyraźniej i tak bym nie zrozumiała, co powiedział:).
Po przejechaniu 10 km autko znów staje przed warsztatem. -Było 10 km? -Tak, było. -W jedną stronę? -A mówił pan, że ma być w jedną? -Trzeba przejechać 10 km w jedną stronę i wtedy sprawdzi się "coś tam coś tam".
Piękne, jesienne krajobrazy sprawiają, że podróż nie nuży się. Są tylko obawy, że autko przejedzie albo za mało, albo za dużo (w sumie zrobiło ok. 35 km). Jest też myśl, aby wcale nie wracać do mechanika:) W końcu spokojnie by się tej kawy napił.
Po kolejnym zjawieniu się w warsztacie samochód został podłączony znów do komputera. Mechanik "coś tam coś tam" sprawdził. - Powinno być dobrze, ale kto to wie? To loteria, albo będzie działało, albo nie - rzekł, inkasując pieniądze.

Powrotna droga znów tą samą trasą. Samochód, jakby wdzięczny za okazane zainteresowanie, pozwala na prowadzenie jeszcze łatwiej niż do tej pory. Przepiękne, jesienne krajobrazy. I pomysł na zatrzymanie się w ulubionej knajpce. Ot, tak na chwilę, na wypicie filiżanki gorącej herbaty. A tam miła niespodzianka - niesamowity aromat rozchodzący się po całym wnętrzu... Skończyło się na zjedzeniu tak pysznego dania, że nie jestem w stanie w żaden sposób opisać jego smaku:)

Jazda samochodem jako cel sam w sobie, podziwianie krajobrazu, cieszenie się bliskością natury i pięknem przyrody. Bez pośpiechu, z zatrzymaniem się, by zjeść coś dobrego i napić się herbaty. Wszystko w tej podróży było - nawet poznanie lokalnego kolorytu miejsc, przez które prowadziła trasa. A trasa była nie byle jaka - to fragment dawnego traktu ruskiego Warszawa - Kijów, z małym miasteczkiem o nazwie Krasnystaw po drodze.

Czy ktoś z Szanownych Czytelników wie, że 13 lipca 1830 r. w budynku poczty konnej w Krasnymstawie nocował Fryderyk Chopin? Budynek jest jednym z niewielu zachowanych tego typu obiektów w Polsce. Na jego ścianie od niedawna widnieje tablica upamiętniająca pobyt kompozytora.

Ciekawym i wartościowym zabytkiem Krasnegostawu jest budynek królewskiej poczty konnej. (...)

Pocztmat Krasnostawski był jednym z ważniejszych na trakcie „ruskim”. Kiedy jednak powstał budynek znajdujący się na ulicy Okrzei 1 - nie wiadomo, z pewnością jest to przykład budownictwa pocztowego z początku XIX wieku. Wiadomo też, że budynek znajdował się w tym miejscu przed 1815 rokiem. Obiekt ten ustawiony kalenicowo do wiodącego z Lublina głównego traktu, zbudowany z opoki, parterowy z mieszkalnym poddaszem i dwuspadowym wysokim dachem z naczółkami i silnie wysuniętym okapem mieścił niegdyś w sobie m. in. pokój ekspedycji, dla podróżnych, kuchnię ze spiżarnią oraz mieszkanie pocztmagistra. Dla pasażerów jak i obsługi zapewne były wykorzystywane pomieszczenia mieszkalnego poddasza. [źródło]

Fotografia budynku z 1932 r. [źródło]

Krasnystaw. Budynek dawnej poczty konnej z białego kamienia, podmurowany tu i ówdzie cegłami

A.K.: Budynek jest zmieniony, zupełnie inny od tamtego, zwłaszcza okna, drzwi?... Chociaż? Te ciężkie, drewniane kute ćwiekami frontowe z drugiej strony mogą być oryginalne. Wnętrza są takie, jakie były za czasów Chopina, może częściowo lekko przebudowane. Widzę, że zostały zaadaptowane na sklepy, ale te facjatki na górze to takie były. Podróżni tu przyjeżdżali, przesypiali noc bez specjalnych luksusów i jechali dalej. Chopin musiał dojechać do Krasnegostawu normalną pocztą konną, a tutaj się przesiadał na tzw. ekstrapocztę, czyli na specjalnie wynajęty powóz, który go wiózł mniej uczęszczanym szlakiem.

M.D.: Dyliżans wyjeżdżał prawdopodobnie z tego właśnie podwórza, nie przypadkowo takiego olbrzymiego.

A.K.: Tu po lewej stronie, gdzie ten market, były stajnie. Pamiętam filmowałem je do dokumentu o Krasnymstawie w latach 90.

M.D.: Jako mieszkaniec tego miasteczka pamiętam, jak je rozebrano i wybudowano ten supermarket, nie były w dobrym stanie.

Nic nie wiemy o bagażu Fryderyka, ale mogły być w nim nuty...

M.D.: Myślę, że niewątpliwie miał nuty Koncertu e-moll pierwszej części, tym chciał się podzielić z Tytusem i może usłyszeć jakieś uwagi. Pomysł do drugiej części zrodził się sądzę na Ziemi Hrubieszowskiej.

"Warszawa, 10 kwietnia 1830 r. (...) Nie uwierzysz, jak mi stoisz w myśli przy każdym nieledwie uczynku. Nie wiem, czy to dlatego, żem się przy Tobie czuć nauczył, ale kiedy co piszę, rad bym wiedzieć, czy Ci się podoba, i zdaje mi się, że mój drugi Koncert e-moll poty w moim przekonaniu wartości mieć nie będzie, póki go Ty nie usłyszysz." [źródło]

Fotografia stajni z 1932 r. [źródło]

W połowie maja 1830 r. Fryderyk Chopin zwierzał się w liście Tytusowi Woyciechowskiemu [źródło]: 
„Adagio do nowego koncertu jest w E–dur. Nie ma to być mocne, jest ono więcej romansowe, spokojne, melancholiczne, powinno czynić wrażenie miłego spojrzenia w miejsce, gdzie stawa tysiąc lubych przypomnień na myśli”. 

W świat dźwiękowej magii przenosi część środkowa. W Larghetto – dookreślonym w partyturze, za przykładem Mozarta, nazwą Romancy – panuje duch rozmarzenia. (...) „Jest to dumanie w piękny czas wiosny, ale przy księżycu”. 

Zapraszam do wysłuchania fragmentu Koncertu e-moll Fryderyka Chopina, który, nocując w budynku poczty konnej w Krasnymstawie, w swoim podróżnym bagażu miał prawdopodobnie nuty tego utworu.

Koncert Nr 1 e-moll, op. 11 Romance; Larghetto; fortepian: Rafał Blechacz [źródło]

CDN

P.S. A na Majorce... Niebo jak turkus, morze jak lazur; góry jak szmaragd, powietrze jak w niebie. W dzień słońce, wszyscy letnio chodzą, i gorąco; w nocy gitary i śpiewy po całych godzinach. - tak napisał Fryderyk Chopin w liście do swojego przyjaciela Juliana Fontany w dniu 15 listopada 1838 r.