Pan Samochodzik i slow driving_2

Piękne, jesienne popołudnie. Co prawda, nie tak urocze jak opisywany wcześniej poranek, ale i tak jest dobrze:) Wsiadam do auta, gdzie każdy centymetr kwadratowy tapicerki świadczy o jego długoletniej historii. Silnik buczy (a raczej grzmi) jak w odrzutowcu. Trasa prowadzi drogą, którą najlepiej scharakteryzować następująco: niezależnie od kierunku poruszania się, zawsze jeździ się lewą stroną jezdni, gdyż po prawej stronie są same dziury. Dziury nie stanowią jednak przeszkody do rozwinięcia dość dużej prędkości. Taki sposób przemieszczania się nikomu nie przeszkadza, bo najczęściej nie ma tu żywego ducha. 

Patrzę przez szybę na złote o tej porze brzozowe lasy, zielonkaworude pola i łąki lecz nagle... kolejna dziura, której nie dało się w porę ominąć. Po chwili w ryk silnika wplata się zupełnie nowy dźwięk. -Coś dudni w bagażniku. -Nic nie słyszę. -Ale ja słyszę, dudni coraz mocniej. -Nieee, to pewnie plastikowe butelki. -Butelki by tak klekotały? -Na pewno to tylko butelki. -Ale ja słyszę jakiś metalowy zgrzyt. -Ale ja nic nie słyszę. I rozmowa toczy się tak przez najbliższe 20 minut. 

Po przyjeździe na miejsce i otworzeniu bagażnika okazało się, że to ja miałam rację. Mizerna jednak to pociecha w obliczu dziury w nadwoziu o przekroju słoika po ogórkach. Wokół jakieś kawałki przerdzewiałej blachy. Coś się popsuło, urwało, jakaś tuleja, amortyzator albo inna mała wredna cześć. Próba naprawienia tego we własnym zakresie nie wchodzi w rachubę. Rany, ale przygnębiający widok, a przede mną jeszcze 60 km do przejechania. 

Z duszą na ramieniu, a właściwie z głową w ramionach ruszam powolutku. W mózgu przewalają się najczarniejsze myśli. Jadę przez region, gdzie wioska od wioski daleko, rzadko ktoś przejedzie drogą, za to często nie ma żadnego zasięgu telefonicznego. Tylko siąść i płakać. A właściwie jechać i płakać. Ja nie płaczę, bo muszę dojechać, ale głowę wtulam w ramiona coraz bardziej. Nie patrzę na krajobraz, oglądam się do tyłu, czy przypadkiem nie gubię żadnych części. Nie przyglądam się chmurom, spoglądam za to we wsteczne lusterko, czy przypadkiem za samochodem nie ciągnie się chmura dymu.

Czysta przyjemność z jazdy? Jak można odczuwać przyjemność, gdy w mózg wwierca się dźwięk porównywalny do zgrzytu skrzynki gwoździ wrzuconych do pralki nastawionej na pełne obroty podczas odwirowywania?

Gdy jadę po odcinkach jezdni (dlaczego ich tak mało), na których stosunkowo niedawno połatano dziury, to jeszcze mogę rozwinąć prędkość ok. 50 km/h. Gdy jadę po jezdni, gdzie więcej dziur niż asfaltu, to staram się utrzymać prędkość ok. 20 km/h. Wydaje mi się, że wtedy mniej zgrzyta, buczy, dźwięczy. I tylko ta myśl, żeby auto nie rozleciało się na drobne kawałki w miejscu, w którym nie przemyka się nawet pies z kulawą nogą.

Docieram do domu szczęśliwie. Auto wytrzymało wszelkie wyboje, nierówności jezdni i dziury. Średnia prędkość jazdy wynosiła ok. 30 km/h - prawdziwa podróż typu slow:) Niestety nie było możliwości podziwiać krajobrazu, cieszyć się bliskością natury i pięknem przyrody, rozkoszować się samą podróżą.

Noc. Może coś na zrelaksowanie się? Jakiś nokturn Chopina, albo etiuda E-dur op. 10 nr 3? Pamiętam w czasach studenckich, gdy jeszcze słuchałam muzyki,  płytę (winylową) pt. "Marek i Vacek grają utwory romantyczne", na której było nagranie tego utworu w aranżacji Marka Tomaszewskiego i Wacława Kisielewskiego. [źródło]

Przeżycia tego dnia zaowocowały mocnym postanowieniem wzbogacenia treści ogłoszenia o moim wymarzonym, czerwonym samochodziku:)

OGŁOSZENIE

Z powodu chęci dotarcia do ciekawych miejsc, jazdy, będącej celem samym w sobie, podziwiana przy okazji krajobrazów, cieszenia się bliskością natury i obcowania z przyrodą, chętnie przygarnę wehikuł. Nie musi być w zupełności taki jak pojazd Pana Samochodzika. Może mieć automatyczną skrzynię biegów i może palić tylko 3 l/100 km. Zrezygnować mogę z amfibii oraz z kilku innych patentów, ale jestem na 200% pewna, że w pakiecie z autkiem potrzebuję OZSNS (Osoby Znającej Się Na Samochodach:)))

Jednym z ciekawych miejsc, do których chciałabym dotrzeć jest Poturzyn, mała miejscowość na Lubelszczyźnie, związana z Fryderykiem Chopinem i jego przyjacielem Tytusem Woyciechowskim. To tu własnie jechał dyliżansem pocztowym latem 1830 r., zatrzymując się po drodze w Krasnymstawie.

Pojedziemy na Hrubieszów, czyli z Krasnegostawu przez Wojsławice starym handlowym szlakiem. To najprawdopodobniej trasa podróży Chopina - potwierdza mieszkający w Krasnymstawie Mariusz Dubaj (kompozytor, teoretyk muzyki, pianista). Musiał jechać przez Wojsławice, a nie przez Zamość, bo było bliżej.[źródło]

Do Poturzyna mam przez miedzę, tylko kilkadziesiąt kilometrów (na Majorkę mam prawie 3000 km), ale układ dróg i połączenia komunikacji publicznej są tak niekorzystne, że czas jazdy wynosi od 4 do 12 godzin (to tyle samo, co lot do Palmy z ośmiogodzinnym czekaniem na połączenie w Brukseli). Sytuacja inaczej by się przedstawiała, gdybym miała samochód:)

P.S. Ciekawi mnie, do którego z miejsc, związanych z Chopinem, dotrę wcześniej:)