Na długie jesienne wieczory

Zbliża się listopad, przesunięto czas, wieczory coraz dłuższe, ale nie przeraża mnie to zupełnie. Mam tyle planów na najbliższe miesiące, że trudno będzie wszystko pogodzić. Na razie zrobię sobie herbatę, siądę w swoim ulubionym pokoju i popodziwiam piękne rysunki, które przysłała mi Hana, współautorka bloga Dzika Kura w Pastelowym Kurniku. Pierwszy z nich to nagroda w postaci jednej gruszki za zdobycie III miejsca w konkursie Przysłowiowa nowa jakość. Oprócz głównej pracy w kopercie był jeszcze rysunek miechunki. Dołączona karteczka tłumaczyła wszystko:

"To nie pomyłka, oba są dla Ciebie! 
Jeden - wiadomo, drugi - bo tak!"

Bardzo dziękuję za gruchę i miechunkę, szczególnie za "bo tak". Rysunki są niesamowite, a radość z ich otrzymania ogromna.

Dostałam też przesyłkę od Ewy, dzięki której wypełnię sobie kilka listopadowych wieczorów.  Otóż, będąc u Miki po drodze w Tatry, tak mi się spodobały firanki w zielonym domku z oknami otoczonymi namalowanymi rybkami, że zapragnęłam zrobić podobne. Mika zadzwoniła do Ewy, Ewa zgodziła się udostępnić wzór i właśnie otrzymałam od Niej schemat serwetek, które świetnie mogą pełnić rolę zazdrostek. 

Przy okazji pochwalę się: blogowa znajomość z Miką, współautorką bloga Dzika Kura w Pastelowym Kurniku, po przejściu etapu wymiany e-maili i kilku rozmowach telefonicznych, przekształciła się we wspólne picie herbaty przy jednym stole. O moich pobytach u Miki (wrześniowym i październikowym) można poczytać w Kurniku. Do herbaty (może być też kawa zbożowa Anatol) dostaje się chałkę z konfiturami własnej roboty. Pychotka. Jak ktoś zasłuży, to może otrzymać słoiczek takich konfitur "na wynos". I właśnie teraz mogę się delektować zapachem, a przede wszystkim smakiem morelowych konfitur od Miki. O ich zaletach pisałam już tu (klik).

Oprócz wzoru serwetek od Ewy mam serwetki, które otrzymałam w wyniku rocznicowej rozdawajki u Barbary, autorki bloga Smak czasu. To dopiero będzie zabawa. W życiu nie robiłam haftu richelieu, ale taką sobie nagrodę wybrałam i, mam nadzieję, że kiedyś "dojrzeję" do tego, aby się za te serwetki zabrać. 

Wielkie dzięki, Hano, za Twoje prace oraz Ewo i Barbaro za dostarczenie mi zajęć na długie, jesienne wieczory. A skoro przy podziękowaniach jestem, to pragnę wyrazić wdzięczność Mice za ciepłe mnie przyjęcie i goszczenie pod Tatrami. Wiele radości może sprawić tak bezpośredni kontakt, a gdy dołoży się do tego wspólny spacer u podnóża gór, to czego chcieć więcej do szczęścia. Spaceru po górskich dolinach?
Przyznam się - Mika nie jest jedyną osobą, którą poznałam osobiście. Nie tak dawno spotkałam się z Kretowatą i Gosią, ale o tym napiszę następnym razem. Jest jeszcze jedno blogowe stworzenie, z którym spędziłam najwięcej czasu - to Tropik, pies Miki. Pies to niezwykły, jeżeli ktoś jeszcze go nie zna, polecam jesienną sesję zdjęciową (klik). Zdjęcie poniżej przedstawia nasz spacer złotą polską jesienią: z lewej ja - czyli kosmitka (znowu widać mój cień), z prawej Tropik - pies, który ma swoją zorzę polarną (można ją zobaczyć na fotografii, wykonanej na Alasce przez Ataner).

Otoczona pięknymi pracami Hany, zaopatrzona przez Ewę i Barbarę w pomysły na wieczorne robótki szydełkowe i hafty, mogę bez obawy wejść w jesień. Do tego mam do przejrzenia tysiące fotografii z ostatnich wakacyjnych wyjazdów. Czegóż chcieć więcej? Może marzeń? Ależ, są i marzenia. Ba, nawet te marzenia mają swoje kolory.

Przede mną stoi, przywieziona specjalnie dla mnie z Bieszczadów, pocztówka od T. Niewiarygodne, ile na niej odcieni, aż wierzyć się nie chce. Ponoć tam tak jest, gdy trafi się na odpowiedni moment przebarwiania się drzew. Od wielu lat chciałam zobaczyć jesienne Bieszczady na własne oczy. Myślałam, że w tym roku uda się zrealizować moje plany. Niestety (a może na szczęście) w góry wybrałam się za wcześnie, było jeszcze prawie zupełnie zielono (klik). Trzeba będzie pojechać tam kolejny raz, by sprawdzić, czy naprawdę tak wyglądają jak na widokówce. T., przy okazji serdecznie Ci dziękuję za dostarczenie mi tematu do kolejnych marzeń.