Listy wyjmuje się we wtorek

Kilkanaście lat temu na Mazurach, w okolicach leśniczówki Pranie, w małej wioseczce widziałam skrzynkę pocztową. Nie byłoby w tym nic dziwnego, ale listy wyjmowano tam tylko raz w tygodniu. Myślałam, że takie czasy dawno już minęły, ale tydzień temu, będąc w Ustrzykach Górnych, dostrzegłam przy drodze słupek z daszkiem pomalowanym jak muchomorek. Na słupku wisiała skrzynka pocztowa z informacją, iż listy wyjmuje się we wtorek:) Prawdziwy koniec świata:) Bardzo lubię takie klimaty. Warto się od czasu do czasu przekonać, że i tak można żyć.

Mimo że w Bieszczadach byłam już dwanaście razy, raczej nigdy mi się nie znudzą. Wędrowałam po nich w różnych porach roku. Podczas ostatniego pobytu okazało się, że faktycznie najpiękniejsze są jesienią:)
Mam swoje ulubione miejsca, jednym z nich jest Połonina Caryńska. Przeszłam ją w każdym kierunku, najtrudniej chyba było... w kwietniu dwa lata temu, kiedy to miejscami śnieg był po kolana, miejscami trochę głębszy. Poza tym był mokry, była mgła i... schodziły lawiny. Tym razem połonina przywitała mnie pięknymi widokami z niebieskim niebem, urokliwymi chmurami i zielonością. Żeby sobie nie utrudniać życia, wchodzenie zaczęłam od Przełęczy Wyżniańskiej.

Będąc już na połoninie miałam dwa wyjścia: albo zejść do Ustrzyk (ale kto widział tak wczesne schodzenie:), albo pójść gdzieś dalej. Choć całonocna jazda zostawiła trochę zmęczenia, wybrałam zielony szlak do schroniska Koliba. Lubię takie ścieżki, po których nikt prawie nie chodzi:)

Zamiast zejść jak człowiek żółtym szlakiem do Bereżek, poszłam niebieskim pod przełęcz Przysłup Caryński, a następnie zeszłam do Pszczelin. Pierwszy raz schodziłam tą drogą i chyba ostatni. Szlak mało uczęszczany, źle oznaczony, jakieś błoto, chaszcze, żywego ducha. Lubię, co prawda, samotne wędrówki, ale takie miejsca, w których bywa ktoś raz na rok, nie nastrajają optymistycznie:)

Po dostaniu się do szosy okazało się, że trzeba jeszcze na piechotę dotrzeć do Ustrzyk. Autobusy kursują, ale tylko w dni nauki.

Kolejny dzień to wejście na Połoninę Wetlińską - i znów najprościej - żółtym szlakiem z Przełęczy Wyżnej do Chatki Puchatka.

W górach jest wszystko co kocham

Wszystkie wiersze są w bukach
Zawsze kiedy tam wracam
Biorą mnie klony za wnuka…

Ech, kraina łagodności:) Choć wielokrotnie przemierzana, do tej pory nigdy się nie zdarzyło, aby na szlakach, oprócz mnie, nikt nie wędrował. No, może w zimie, kiedy to schronisko bywa czasami zasypane śniegiem lub pokryte szadzią.

Wędrując połoniną na Przełęcz Orłowicza, a następnie do Wetliny, mijałam dosłownie kilka osób. Jakże to odmienne od tłumów przewalających się tym szlakiem latem. Nie przeszkadza im nawet słynne błoto.

Wetlina to jedna z bieszczadzkich miejscowości, w której mieszkałam podczas pierwszego pobytu w górach. Byłam wtedy dzieckiem i oczywiście niewiele z tego pamiętam. Miałam swój wózeczek z misiaczkami i nic nie było wtedy ważniejsze, nawet pieczenie barana przy ognisku nad Wetlinką. 

Kolejna ulubiona trasa to Rawki: Wielka i Mała. Pierwsze spotkanie z tym szlakiem było zimą ponad dwadzieścia lat temu, wiał tak silny wiatr, że nie dało się normalnie iść. Poza tym grzbiet był tak oblodzony, że niektóre odcinki przemierzałam... na kolanach:) Kolejne wejście na Rawki było równie dramatyczne, tym razem szłam w deszczu, który padał, padał, padał. Podejście pod Małą Rawkę było jedną wielką lawiną błota. Widząc ludzi ślizgających się na zboczu, postanowiłam w powrotnej drodze przejść Działem do Wetliny. Na szczęście nie spotkałam żadnego niedźwiedzia (ponoć lubią to miejsce odwiedzać ze względu na ogromne połacie jagód).

Będąc na Wielkiej Rawce zahaczyłam już drugi raz o Kremenaros - szczególne miejsce styku trzech granic: polskiej, słowackiej i ukraińskiej. Na mojej pierwszej bieszczadzkiej mapie jest jeszcze Czechosłowacja i Związek Radziecki:) Tym razem było tam tylko kilka osób, a po drodze pięknie przebarwiające się buki.

Rankiem, czwartego dnia wędrówki, powitało mnie stado koni wyłaniające się z mgły w Wołosatem. Całą drogę na Tarnicę mogłam oglądać chmury, góry, mgły i opary. Towarzyszył mi przesympatyczny człowiek, który od czasu do czasu chodzi po górach i fotografuje przyrodę. Miał ze sobą całą torbę sprzętu, statyw, dwa aparaty. Co dwa kroki przystawał, zachwycał się okolicznościami i robił serię zdjęć, przepraszając,  że tak wolno idzie. Zasypał mnie przy okazji całą masą ciekawostek na temat fotografii i obróbki zdjęć.

Tarnicę pamiętam z mojego pierwszego pobytu zimowego w Bieszczadach. Była tak gęsta mgła, że nawet ścieżki nie było widać spod słupka na przełęczy Siodło. Człowiek, który wyłonił się z tej mgły odradził dalszą drogę w kierunku Halicza, gdyż bez rakiet śnieżnych można było"utopić się" w śniegu. 

Halicz wraz z Rozsypańcem "zaliczyłam" innym razem wraz z przygodnym turystą, który... też opowiadał o fotografii. Od niego dowiedziałam się o Siankach, do których udało mi się dotrzeć w tym roku.

Tym razem też wybrałam zejście przez Halicz i Rozsypaniec do Wołosatego. Szkoda, że widoczność była niezbyt dobra, ale widowisko, jakie tworzyły chmury, zrekompensowało niemożność zdobienia zdjęć przy dobrym oświetleniu. No i roślinność, mimo jesieni, bogata w barwy i kształty (ten żółty kwiatek to prosienicznik jednogłówkowy). 

Deszcz zaczął padać, gdy byłam już w Wołosatem. Oczywiście ostatni autobus odjechał dwie godziny wcześniej. Ale to przecież są Bieszczady, czasami wystarczy machnąć ręką:)