"Pies jest cnotą,...

która nie mogła zostać człowiekiem."

Nie mam pojęcia, którą z cnót miał na myśli Victor Hugo, wypowiadając powyższe zdanie. Może jakąś cnotę teologalną lub kardynalną? Może którąś z cnót konfucjańskich lub obywatelskich? A może wszystkie razem wzięte? Jedno wiem - Tropik, pies Miki z bloga Dzika Kura w Pastelowym Kurniku jest wzorem cnoty cierpliwości. Może ktoś powie, że takiej cnoty nie ma... Ależ jest, wystarczyło mi tylko kilka dni, w trakcie których ostatnio towarzyszyłam Tropikowi w trudnych sytuacjach, aby to stwierdzić ponad wszelką wątpliwość.

Nasze pierwsze spotkanie miało miejsce we wrześniu. Pomagałam wtedy Mice w jej domu podawać Tropikowi kroplówki. Choć robiłam to pierwszy raz w życiu, dość szybko "załapałam" o co chodzi. Piesek grzecznie wskakiwał na łóżko, układał się wygodnie i tak przez ok. 1,5-2 godz. leżał spokojnie, aż kroplówka się skończyła. Mika siedziała z jednej strony, ja z drugiej. W tym czasie mógł trochę nawet pospać, głaskany "na cztery ręce":) Już nie pamiętam, ile razy dostawał te kroplówki, ale przed każdym zabiegiem wyprowadzałam go na spacer, aby łatwiej mu było znosić długie leżenie. Z żalem patrzyłam, jak kolejny wenflon przestaje działać, a łapek już braknie, aby wkłuć się kolejny raz. Na koniec dawałyśmy już kroplówki podskórnie, ponoć mniej skuteczne, ale zawsze to jakieś lekarstwo... Przygotowywałyśmy więc te kroplówki... No, tak - w życiu bym nie ukłuła psa igłą - ja tylko trzymałam fałd skórny na grzbiecie, tzw. "namiocik", a Mika dzielnie wkuwała się w skórę. Pies cierpliwie wszystko znosił. Jedyną nagrodą był kawałeczek chałki, którym Mika się z nim dzieliła. No i spacer, na który go zabierałam dwa lub trzy razy dziennie.

W październiku byłam z Tropikiem sama, Mika musiała wyjechać. Zostawiła porządnie zrobione "instrukcje obsługi", czyli co i w jakiej ilości podawać do jedzenia, jakie leki trzeba przemycać w pożywieniu. Poprosiła też swoją koleżankę A., aby fachowo podawała kolejne kroplówki. A ja tylko głaskałam go, zmieniałam opatrunki, mówiłam cicho, aby jeszcze trochę wytrzymał.... I zabierałam Tropika na spacery:) Jaką wielką są one przyjemnością dla niego, widać na zdjęciach:) Dla mnie też:) To dzięki niemu miałam trzy razy dziennie półgodzinne przebieżki, zwiedzając przy okazji ciekawe miejsca Zakopanego:) Mimo jego choroby i osłabienia, podczas "zwiedzania" okolicy musiałam się za nim nieźle nadreptać:)))

Największą frajdę Tropik miał jednak podczas spaceru, na który wzięła nas koleżanka Miki, A. Poszliśmy wtedy na Antałówkę. Na zdjęciach, które przeglądam, widać wysoką, szczupłą i sprężystą sylwetkę A., w trawach wystaje tylko ogon Tropika, zachwyconego okolicą i przestrzenią, mnie nie widać, gdyż... nie nadążam za nimi pod górkę:) Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że koleżanka Miki była również koleżanką Jej Rodziców:)

Napisałam powyżej, że dla Tropika ten spacer był największą frajdą, ale to nie jest do końca prawda. Najbardziej był szczęśliwy, gdy po powrocie Miki udało się nam we troje pospacerować po Zakopanem. Byliśmy w kilku ciekawych miejscach. I tyle ciekawych rzeczy widzieliśmy. A najważniejsze było to, że pies towarzyszył swojej pani:)

Niestety, Mika musiała w grudniu wyjechać kolejny raz. Tropik był w tym czasie w trakcie kolejnej serii kroplówek, tym razem w przychodni. Gdyby nie to, że przywitał mnie jak zwykle radośnie, nie poznałabym stworka. Od czasu, kiedy widziałam go ostatnim razem, Tropik bardzo schudł. Nadal wygląda pięknie, ale te zapadnięte boki wzbudzają wielką żałość w człowieku. I te łapki, w które już nie można się wkłuć. Na szczęście w jednej z tylnych łap udało się umieścić wenflon, dzięki któremu w przychodni weterynaryjnej podawano Tropikowi kolejne kroplówki. Niestety, pies musiał cały czas stać. I to w dodatku nieruchomo. Proszę sobie wyobrazić małą i ciasną salkę, pełną oszklonych gablot i rysunków, przedstawiających budowę wewnętrzną psa i kota. Gorące kaloryfery, suche powietrze i... Tropika, stojącego nieruchomo przez blisko 2 godziny (dokładnie 1 godz. i 50 minut). Przez cztery dni, w trakcie leczenia nie zaszczekał ani razu, nie rzucił się na żadne inne stworzenie (psy, koty, królik), stał tylko spokojnie i pozwalał płynąć tej kroplówce. Czasami brakowało mu już sił, przysiadał wtedy na tylnych łapach. Niestety, kroplówka przestawała w takich momentach spływać. Trzeba było znów się podnosić i stać. Trochę gadałam do niego o tym i owym, trochę głaskałam po łepetynie, aby mu osłodzić czekanie na koniec zabiegu. W końcu stałam razem z nim, żeby nie czuł się aż tak bardzo pokrzywdzony. A Tropik tylko raz podczas tych wszystkich zabiegów żałośnie pisnął - pan weterynarz chyba go lekko uraził podczas bandażowania łapki. Czyż nie jest to pies, który posiadł cnotę cierpliwości?

 

Oto, co piszą w Wikipedii na temat zachowania i charakteru tropikowej rasy (gończy polski): łagodny, brawurowo odważny, zrównoważony, energiczny, zwinny, roztropny, wytrzymały, bardzo podatny na tresurę (posłuszny), znakomity, nieoceniony, skuteczny stróż domostwa. Wyborny i niezastąpiony kompan wszelkich wycieczek. Wobec właściciela i jego rodziny wierny, oddany przyjaciel, a nawet wylewny. Wobec obcych zachowuje się nieufnie i z rezerwą.

No, właśnie - a przecież ja jestem dla niego obcą osobą... I przecież mogę kojarzyć mu się z bólem, skromnymi racjami dietetycznego jedzenia, gorzkim smakiem lekarstwa, zakładaniem kagańca, udręką w trakcie zabiegów... A on ma tyle cierpliwości do wszystkich, którzy pomagają mu odzyskać zdrowie. I chyba wiem, dlaczego, a właściwie dla kogo to robi:) Po prostu Tropik jest taki cierpliwy, gdyż nie chce sprawiać przykrości  i dostarczać trosk swojej pani. Mika jest dla niego wszystkim i dla niej chce wyzdrowieć. Nawet gdyby miał stać nieruchomo przez kolejne godziny, podłączony do następnej kroplówki.

Do cnoty cierpliwości dodam od siebie, że Tropik jest faktycznie wybornym i niezastąpionym kompanem wszelkich wycieczek:) I mam nadzieję, że kiedy śniegi już stopnieją i moja ulubiona Dolina Chochołowska pokryje się dywanem krokusów, udamy się na spacer razem: Mika, ja i Tropik:)

P.S. Niektóre fotografie, użyte przez mnie, można zobaczyć w poście Tropik dziękuje.