"Przyjmuj dobrodziejstwa z nadzieją, ...

że będziesz mógł odwdzięczyć się większymi."

Powyższe słowa dedykuję Gosiance Wrocławiance, prowadzącej blog Za Moimi Drzwiami (niestety, nie mam pojęcia, kto jest ich autorem) Według mnie bardzo pasują do sytuacji, która miała miejsce nie tak dawno. Na początku grudnia dostałam od Gosianki e-mail, którego fragment pozwolę sobie zamieścić:

Przejdę od razu do rzeczy... Mam do Ciebie nietypowe pytanie, wiem, że podróżujesz po Polsce i z tego wnioskuję, że masz czas. Wiem, że opiekowałaś się Tropikiem, więc wnioskuję, że lubisz i umiesz zajmować się zwierzyną. Chciałabym zapytać czy... aż mi głupio, że tak prosto z mostu, ale czy nie przyjechałabyś do Wrocławia i nie zajęłabyś się moją zwierzyną.:)) Potrzebujemy kogoś zaufanego....

W momencie, gdy przeczytałam to ostatnie zdanie - po prostu oniemiałam:) Zaufanego??? Przecież ja i Gosianka wcale się nie znamy, owszem, czytałam kilka Jej postów, wysłałam nawet jakieś kartki, ale... żadnych bliższych kontaktów, maili, telefonów. Nic, co usprawiedliwiałoby obdarzenie mnie zaufaniem:) Jednak - jak w takiej sytuacji można zawieść takiego człowieka? Odpisałam następująco:

Fantastyczna propozycja:))) Ale... I od razu bez ogródek też przejdę do rzeczy:) Mam duuużo wolnego czasu i bardzo lubię podróże. I bardzo lubię wszelakie stworzenia, ale Tropik był - jak dotąd - jedynym zwierzakiem, którym się opiekowałam. Nie mam żadnego doświadczenia w zajmowaniu się psami czy też kotami (w życiu nie miałam żadnego stworzonka). Ach, prawda, są lub były jeszcze psy bliskich i znajomych, ale to tylko od czasu do czasu, może na jeden dzień, nie dłużej. Podsumowywując - nie mam pojęcia, czy moje doświadczenie jest wystarczające:)

Po wymianie kilku maili uzgodniłyśmy wszelkie szczegóły przyjazdu i pobytu. Miałam trzy razy dziennie karmić jednego psa i trzy koty, a z pieskiem dodatkowo wychodzić po posiłkach na spacer. I tyle lub aż tyle:) Wyszłam z założenia, że koty... chodzą swoimi drogami i nie należy im w tym przeszkadzać, a pies... przede wszystkim śpi:) Z jakimi stworzeniami będę miała do czynienia mogłam się przekonać, czytając post Drzwi do Pięknego Świata. 

Zaopatrzona w leki przeciwalergiczne (mam m. in. alergię na sierść psów i kotów) trafiłam Za Gosianki Drzwi i... zobaczyłam go:))) Wielkie, sympatyczne, złote psisko o imieniu Rufi, a na dokładkę bawiące się misiem:)))) Miękki futrzak, lubiący głaskanie, o tak łagodnym spojrzeniu, że już samo patrzenie w jego oczy powoduje w człowieku odpływ wszelkich złych emocji, a dotykanie ręką jego sierści wzmaga produkcję... ludzkiej dobroci:) No i głaskałam go, bawiłam się z nim "w misiaczka", karmiłam i chodziłam na spacer. Właściwie chodziliśmy na spacery:) 

Ach, co to były za spacery:) Dostojnym krokiem, zachwycając się okolicznościami przyrody, robiliśmy "kółeczko" wokół skweru, na którym kwitły jeszcze stokrotki:)

Przez tydzień pies ani razu nie zaszczekał. A zresztą po co? Wszyscy nas mijali, uśmiechając się do nas, kłaniając się, zagadując przyjaźnie. Nie sądzę, abym to ja, kosmitka, wywoływała takie pokłady szacunku. W naszym duecie pierwsze skrzypce grał Rufi, a właściwie hrabia Karol, gdyż tak nazywałam go w myśli. Zresztą, nie tylko w myśli. Po krótkim przystanku na trawie, kiedy to stwór wąchał jakieś liście czy gałązki, zwracałam się do niego, mówiąc: "chodź, Karolu, idziemy dalej", a on statecznie kroczył obok mnie. Noga w nogę, łapa w łapę:) Po skończonym spacerze, wymownie patrzył na moją kieszeń, w której trzymałam psie ciasteczka:)

A'propos ciasteczek - pod koniec wspólnych spacerów zapasy mi się skończyły i, chcąc je uzupełnić, weszłam do pobliskiego sklepu zoologicznego. Zostałam radośnie przywitana przez panią, która na moje stwierdzenie "proszę ciasteczka dla Rufika", zaczęła się nim zachwycać, zachwycać, zachwycać... Rany! W życiu nikt mnie tak serdecznie nie potraktował "za ladą":))) Zostałam "obdarowana" świątecznymi pozdrowieniami dla mnie i wszystkich członków rodziny Gosianki. Wychodziłam ze sklepu z przekonaniem, że wszyscy mili dla zwierząt, są równie serdeczni dla ludzi:)

Przejdę teraz do opisu pozostałego zwierzyńca, wspomagając się cytatami z e-maili Gosianki.

... jeden nasz kot, czarny Hokus, musi brać codziennie leki. On pięknie je wypija ze strzykawki, lubi to, więc nie powinnaś mieć problemów...

Leki w płynie zostały zamienione na specjalną karmę - wiec żadnych problemów nie było. Jedynie zaniepokoiłam się, gdy Hokus zniknął mi na pół dnia z oczu. Okazało się, że swoje imię nosi nie od parady - pojawił się nagle przy kolejnym posiłku. I został na dłużej:) Ostatniego dnia "zamelinował" się w niepościelonym łóżku:) I tak mi było szkoda go ruszać, że stwierdziłam: "a, niech leży i mruczy":)

Mamy jeszcze dwa inne koty... Stefcia powinna być bezproblemowa. :)

I była:) Dużą część czasu bawiła się lub spała. Najmniej absorbowała moją uwagę, jedynie podczas posiłków trzeba było uważać, aby inne koty nie podjadały z jej miski.

Amisia jest bojaźliwa i pewnie trochę czasu minie zanim się do Ciebie przekona, ale ona za jedzonko zrobi wszystko, więc nie przewiduję problemów. :)
Przedstawiam teraz bojaźliwą Amisię:
- na krzesełku obok mnie;

- podczas czytania mojego bloga;

- w trakcie pisania e-maila do Gosianki;

- w trakcie pisania kolejnego e-maila do Gosianki;

 - bawiącą się sznureczkiem od mojego aparatu fotograficznego, pisać się już nie dało;

 

- pal licho pisanie:) Dobrze się tak siedzi razem: ręka w łapkę, łapka w rękę:)))

Były jeszcze sytuacje, których nie dało się sfotografować. Otóż Amisia niekiedy siadała pomiędzy mną a klawiaturą i, bardzo delikatnie, przysuwała pyszczek do mojej twarzy, obwąchując moje okulary:)

Jednak nie zawsze było tak idyllicznie:) Miały miejsce zdarzenia, które przerastały moje nerwy:))) Dotyczy to momentów jedzenia, a właściwie prób nakarmienia mnie przez siebie samą w chwili, kiedy cztery pary oczu, patrzące z wyrzutem, pytają: "a my???":))) Oczywiście bywało to pół minuty po tym, jak cztery miski zostały napełnione, wyjedzone i wylizane do czysta:))) Nadmieniam, iż najpierw karmiłam stwory, a później chciałam coś zjeść sama:) Nie udało mi się tego ani razu zsynchronizować. Próbowałam jeść na siedząco przy stole, na stojąco, chodząc po kuchni, w sąsiednim pokoju. Pewnego razu... poszłam do baru i, bez patrzenia się na mnie kogokolwiek i czegokolwiek, zjadłam swoje ulubione ruskie pierogi:) Pyszne:) Proszę się nie martwić - trudności w spożywaniu posiłków nie wpłynęły znacząco na moją figurę:)

Przepraszam, że dopiero teraz opisuję mój pobyt u Gosianki. Gdyby ktoś z Szanownych Czytelników chciał przeczytać relację bardziej "na gorąco", polecam post przez Nią napisany pt. CudHistoria. Jest w nim seria bardzo pięknych fotografii, zrobionych specjalnie dla mnie nad jeziorem Zeller See. Za zdjęcia, szczególnie ptactwa wodnego, bardzo serdecznie dziękuję:))) Przy okazji zaznaczam, że ani u Gosianki, ani w moim poście nie mieści się radość stworzeń po powrocie ich właścicieli do domu. Po prostu - nie da się tego opisać:)))

Ponieważ zaistniały drobne różnice pomiędzy mną a Gosianką w interpretacji konieczności odwdzięczania się za pilnowanie zwierzyńca, informuję, iż wprowadziłam do mojego bloga kolejną kategorię wpisów - wolontariat [...(łac. voluntarius - dobrowolny) – dobrowolna, bezpłatna, świadoma praca na rzecz innych lub całego społeczeństwa, wykraczająca poza związki rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie.; źródło]. Być może kiedyś napiszę coś więcej na ten temat :)

Na koniec, w nawiązaniu do tytułu postu, słowa Erazma z Rotterdamu:

Sobie wyświadcza dobrodziejstwo, kto je wyświadcza przyjacielowi.