Pan Samochodzik i magiczne zjawiska

Do zaćmienia Słońca przygotowywałam się ponad dwa tygodnie. Było to wydarzenie dla mnie istotne, gdyż do tej pory podobne zjawiska uchodziły mojej uwadze. Ważniejsze sprawy ziemskie odwracały moją uwagę od obserwowania tego, co na niebie:) Ale 20 marca br. mogłam sobie pozwolić na to, by popatrzeć w górę:) Do obserwowania zaćmienia zaprosiłam T. z "Granatową Żabą", przygotowałam cztery pary okularów, trzy dyskietki i... Z całego przejęcia się sytuacją zapomniałam aparatu fotograficznego:)))

Zdarzają się chwile, gdy nie masz przy sobie aparatu i wówczas widzisz najwspanialszy zachód słońca lub najpiękniejszą scenę, jaką zawsze chciałeś zobaczyć. Nie przejmuj się tym, że nie możesz go sfotografować. Usiądź i rozkoszuj się tym widokiem. [DeGriff, źródło]

Z brakiem aparatu się szybko pogodziłam, stwierdziwszy, że i tak nie posiadam na tyle dobrego sprzętu, aby móc sfotografować zaćmienie Słońca. A poza tym będzie można więcej czasu poświęcić patrzeniu na świat:) A świat wokół był piękny. I, mimo zaćmienia, słoneczko ładnie grzało, tworząc prawdziwie wiosenny dzień.
Przez dwie godziny jeździliśmy po polach, łąkach i prawie bezdrożach, co i raz zatrzymując się, wychodząc z samochodu i obserwując kolejne fazy zaćmienia.
A'propos samochodu - przedstawiam "Granatową Żabę" w całej okazałości i, żeby nie było w komentarzach "A beautiful car gdzie?! :P", od razu się nią pozachwycam:) Ach, jaki piękny samochód:))) I jaki śliczny kolor:))) A jak świetnie się prezentuje w promieniach zaćmionego słońca:)))

Na poniższej fotografii widać skutki zaćmienia:) W końcu o godz. 10.58 tarcza słoneczna była prawie w 63% zasłonięta.

O zaćmieniu nie będę pisać, wszak każdy starożytny Egipcjanin o nim wie. W dzisiejszym poście nawiążę do innego niezwykłego zjawiska:) Otóż w pewnym momencie, podczas jednego z wielu przystanków w celu zaobserwowania kolejnej fazy przesłonięcia Słońca, T. przypomniało się, że stoimy w miejscu, w którym zachodzą tajemnicze sytuacje. Mimo, że "Żabuchna" stała na lekkim wzniesieniu bez zaciągniętego hamulca, nie staczała się:))) Po prostu magia:) Trochę miałam obawy, że będziemy gonić za samochodem, zjeżdżającym samoczynnie z górki, ale nic takiego nie nastąpiło. Auto stało jak zaczarowane. Nawet nie chciało jechać popchnięte przez T.

Oto, co na temat tego miejsca znalazłam w internecie:

Jadąc drogą z Piask w kierunku Chełma, należy skręcić w Stołpiu w kierunku Pawłowa (za wieżą ariańską, w prawo). Po przejechaniu ok. 100 m skręcamy do Podgórza. Tuż przed Podgórzem droga wyraźnie się obniża, następnie jest zakręt, za którym stok przechodzi w płaski odcinek tuż obok cmentarza (który pochodzi z 1924 r.). Właśnie na jego wysokości obserwujemy niewytłumaczalne zjawisko. Jadący z górki na luzie samochód faktycznie zatrzymuje się tuż przy cmentarzu.Po kilku sekundach rusza pod górkę,mamy uczucie jakby jakaś siła ciągnęła go do tyłu. Wykonując manewr cofania pod górkę z małą szybkością ok. 10 km/h, pojazd zatrzymuje się obok pojedynczych, jedynie rosnących przy drodze drzewach. Czynność tę powtórzyć należy kilkakrotnie, która za każdym razem jest taka sama. Postawienie pojazdu na luzie w kilku innych miejscach, nie skutkuje tym zjawiskiem.Okazuje się, że dzieje się tak tylko na jezdni na wysokości cmentarza. Dzieje się tak zarówno z drobnymi rzeczami jak np. butelki. Tam nawet woda wylana na drogę zaczyna po pewnym czasie płynąć pod górę. [źródło]

A co na ten temat sądzi sołtys z Podgórza?:)

Jadąc ze Stołpia do Podgórza lokalną drogą o dobrej asfaltowej nawierzchni, w pewnym miejscu łatwo znaleźć się we władaniu magii lub nieznanych anormalnych sił natury. Przed Podgórzem droga wyraźnie się obniża, następnie jest ostry zakręt, za którym stok przechodzi w płaski odcinek tuż obok cmentarza. W tym punkcie na drodze obserwuje się niewytłumaczalne zjawisko. Lżejsze pojazdy potrafią, wprawdzie bardzo wolno, ale same toczyć się pod górę!

Miejscowy sołtys powagą swojej urzędowej osoby potwierdził, że wielokrotnie doświadczył skutków tej anomalii, zapewniając o absolutnej trzeźwości umysłu w czasie prób. Ekipa badawcza Demartu dokonała weryfikacji terenowej zjawiska. Wprawdzie nasz pojazd nie zdołał sam ruszyć pod górę, ale w czasie wielokrotnie powtarzanych prób tajemne siły zatrzymywały toczące się w dół auto na mocno nachylonym stoku, kilkadziesiąt metrów przed jego końcem! Tak więc z pewnością występują tu nieznane siły, które osłabiają naturalny wpływ grawitacji.

Podgórze to mała, pięknie położona miejscowość z najstarszym w okolicy Chełma kościołem. Ta obecnie rzymskokatolicka świątynia była kiedyś unicką cerkwią pw. Chrystusa Pana Zbawiciela. Prezbiterium może pochodzić z XIII w. Dawniej istniał tu unicki monaster św. Spasa, od którego jeszcze do II wojny światowej wieś nazywała się Spas. [źródło]

O podobnych zdarzeniach można poczytać na blogu turystycznym "Ciekawe miejsca w Polsce", gdzie warto zajrzeć choćby po to, aby obejrzeć filmiki przedstawiające zjawiska, które zachodzą na magicznych (magnetycznych) górkach.

T., spójrzmy prawdzie w oczy - my stanęliśmy nie tam, gdzie trzeba:))) Co prawda, przy cmentarzu też zatrzymaliśmy samochód, ale na parkingu, a nie na drodze:))) Trzeba tam pojechać jeszcze raz:) Może wtedy, gdy zakwitną maki na okolicznych polach:) Przy okazji dziękuję Tobie za robienie i udostępnienie zdjęć, a przede wszystkim za wspaniałą przejażdżkę, umożliwiającą mi obserwowanie zaćmienia Słońca w przepięknych okolicznościach przyrody:)

Na koniec pozwolę sobie jeszcze przytoczyć fragmenty opisu zaćmienia Słońca z 19 VIII 1887 r. [źródło].

Wy ludzie dobrzy nie sądźcie, że zupełne zaćmienie słońca, nawet przy dniu pochmurnym, należy do tuzinkowych zjawisk. Ja także je widziałem w biednej Mławie przy chmurach, a owe półtory minuty, przez które trwało uważam za najszczęśliwszą chwilę w moim życiu.

I jeżeli kiedy to w tym wypadku zrozumiałem dawny aforyzm, że kto chce poznać i odczuć naturę w jej cudach, musi przede wszystkim umieć czuć i patrzeć. W przeciwnym razie lepiej zrobi, nie podnosząc się na czas zaćmienia od stolika, na którym "śrubują winta". [Bolesław Prus]

O 1/2 do 6 zaczęło się ściemniać. W parę minut później ściemnianie to zaczęło się zwiększać z przerażającą szybkością - wreszcie nadeszła chwila, że nastała ciemność absolutna i taka, że nie widać było nic o cztery kroki. Bydło idące na pole zaczyna ryczeć i zawracać do domu, na wsi pieją koguty, gwałtowny wicher obraca ramiona wiatraka z gwałtownością, szare obłoki nabierają barwy popiołu, później stają się brudnoczarnymi, wreszcie czarnymi jak sadze. Tę nieprzejrzaną ciemność, jaka piorunem spadła na cały widnokrąg, przeszywa ostry śpiew, zmięszany z płaczem: to kobiety wiejskie śpiewają przed figurą Matki Boskiej. Co jednak było najwspanialsze, to to, że gdy na całej północno-wschodniej stronie panowała nieprzejrzana ciemność - w stronie Warszawy było najzupełniej jasno. Szulmierz leży na granicy pasa zaćmienia.

Ale oto - po upływie 45 sekund światło wraca... Straszliwe, fantastyczne przedstawienie! Piekielnie drżą nerwy, gdy na taką straszną przestrzeń - w ciągu jednej sekundy upada nieprzejrzana noc. Nieoszacowana szkoda, że nie widać było fenomenu całego - przepadł widok korony słonecznej, gwiazd etc... [...]. [Stefan Żeromski]

Kilka ciekawych stron poświęconych zaćmieniom:

Kiedy Słońce było Bogiem

Zaćmienia na przestrzeni wieków - rys historyczny

Zaćmienie Słońca Bur-Sagale a chronologia biblijna

1223 p.n.e. – najstarszy zapis zaćmienia słońca