"Góry, choć są niezmienne..._2

to ich smak dla każdego z nas jest inny." [Ryszard Pawłowski]

Przy okazji mojego ostatniego pobytu w Tatrzańskim Parku Narodowym w styczniu tego roku chciałam (będę szczera - MUSIAŁAM) wypróbować wspaniały prezent od R. - raki. Zabierałam się do tego jak pies do jeża, a właściwie jak baba do raków. Dwa tygodnie pobytu mi minęło, a ja nadal nie byłam jeszcze w prawdziwych górach. Czekałam na odpowiednią pogodę. W końcu ostatniego dnia, już niezależnie od warunków atmosferycznych, stwierdziwszy: "jak nie dziś, to nigdy", zrobiłam termos gorącej herbaty, zapakowałam raki do plecaka i pojechałam do Kuźnic.

Wjazd kolejką na Kasprowy Wierch (stąd najbliżej do wysokich gór) okazał się niemożliwy. Z powodu silnego wiatru kolejka nie kursowała. Zostało tylko wchodzenie. Postanowiłam iść przez Boczań i Skupniów Upłaz na Halę Gąsienicową, a później... się zobaczy.

Przechodząc obok budki, gdzie sprzedają bilety, kątem oka spostrzegłam tablicę informacyjną TPN-u, na której pokazywany jest stopień zagrożenia lawinowego. Przemknęło mi przez myśl: "eee, przesadzają"  i poszłam dalej. 

Pogoda, niezbyt zachęcająca do wędrówek, z dość silnym wiatrem, sprawiła, że droga była prawie pusta. Nie przeszkadza mi to wcale, lubię wędrować po szlakach sama. Wtedy mam zupełnie inny "odbiór" gór. Najlepiej według mnie się łazi po górach w listopadzie, wtedy to już naprawdę nie ma nikogo.

Niebieski szlak na Gąsienicową znam bardzo dobrze, wielokrotnie go przemierzałam w różnych okolicznościach pogody i w różnych porach roku. Ale nigdy w rakach.

Korzystając z jakiegoś postoju, siadłam na zwalonym drzewie, założyłam raki na buty i... postanowiłam się w nich nie zabić.

Proszę sobie wyobrazić, że idzie się w długich kaloszach, napełnionych wodą, w błocie po kolana - tak mniej więcej czułam się w tych rakach. Ale nic to - każdy krok, ostrożnie stawiany, aby nie zahaczyć jednym rakiem o drugi, sprawiał coraz większą przyjemność. Szło się wolno, ale do przodu.

Po drodze minęły mnie trzy panie, odradzając dalszą wędrówkę. Stwierdziły, że doszły do Skupniowergo Upłazu, zobaczyły to, co tam się działo i, nie narażając się na zdmuchnięcie, wycofały się do lasu. I mi radzą to samo. Popatrzyłam na nie, popatrzyłam na swoje raki i... poszłam dalej.

Według mojej oceny nie było tak źle, bywałam już w gorszych warunkach. Nawet to ostrzeżenie lawinowe nie było w tym miejscu według mnie zasadne. Przede mną w tumanach śniegu szli jacyś ludzie. Dam radę.

Szlak był trochę oblodzony, znakowanie mało widoczne (ale tu trudno się zgubić),

kosówka przysypana śniegiem, miejscami zaspy po kolana.

Chwilami trochę wiatru, zasnuwającego góry białym tumanem.

Od czasu do czasu przez chmury wyzierało jednak słoneczko.

Bez większych problemów udało mi się przejść siodełko, zwane Diabełkiem (a kiedyś na czworakach przemierzałam ten fragment, gdyż wiatr był tak silny, że nie mogłam inaczej). Nazwa - jak widać adekwatna do okoliczności.

Na Przełęczy miedzy Kopami stał człowiek z aparatem fotograficznym i robił zdjęcia. Popatrzywszy na mnie, zapytał, czy na szlaku są aż tak złe warunki, że trzeba zakładać raki. Z uśmiechem rzekłam, że warunki są znośne, a ja te raki dostałam w prezencie świątecznym, mam je pierwszy raz w życiu na nogach i po prostu uczę się w nich chodzić.

Przełęcz zasypana była śniegiem, w trakcie dalszej wędrówki śniegu było coraz więcej. Widać to po kosówkach, które w innych porach roku wystają na wysokość ok. 100-150 cm ponad ścieżkę.

W pewnym miejscu na mojej drodze znalazła się dość duża zaspa (na dolnym zdjęciu po lewej widać tyczkę, ledwo z niej wystającą). Nie mam pojęcia jak to się stało, ale... zahaczyłam rakiem o nogawkę spodni i walnęłam się w tę zaspę jak długa. Na szczęście, z wyjątkiem dziury w portkach, nic mi się nie stało.

Wstałam, otrzepałam się i poszłam dalej. A okoliczności były coraz ciekawsze. Można zobaczyć na zdjęciu.

Można też posłuchać.

Na Hali Gąsienicowej wszystko było pod czapami śniegu, ale szlak był w miarę przetarty, widoczność dobra. Przechodząc obok Betlejemki, z rozrzewnieniem pomyślałam, jak różne panowały tu warunki dziewięć lat wcześniej, 31 grudnia 2005 r. Wtedy to o mały włos nie zamarzłabym w tym miejscu, błądząc w zamieci i nie mogąc wydostać się z ponad metrowej zaspy śniegu.

 To obok tego szałasu zostałabym kiedyś w zaspie do wiosny.

Bez problemów dotarłam do Murowańca, choć zmęczenie dało się we znaki. No, cóż - raki swoje ważą, a wędrówka pod wiatr w zamieci śnieżnej do łatwych nie należy. O wyjściu gdzieś w dalsze partie gór nie było już mowy. A poza tym w schronisku było tak przytulnie, tak ciepło, tak błogo... 

A w schronisku Święty Piotr z herbatą
I widoki nieziemskie na świat...

No i przede wszystkim w schronisku była szarlotka - najlepsza w całych polskich górach. Proszę tylko popatrzeć na zdjęcia - dla porównania wielkości porcja ciasta przy kartkach pocztowych. 

Ta karteczka po lewej była pisana na okoliczność upamiętnienia narodzin córeczki U., z którą w tamten sylwestrowy dzień wędrowałyśmy razem do Murowańca. U., gratuluję Ci urodzenia B. i jestem pewna, że kiedyś z całą Twoją Rodziną pojedziemy w góry, aby połazić po szlakach. 

Ta karteczka po prawej jest z kolei specjalnie dla tych, którzy lubią szarlotki - w celu udokumentowania pyszności ciasta. Mam nadzieję, że wybiorą się w Tatry, powędrują niebieskim szlakiem na Halę Gąsienicową i sprawdzą, czy mam rację, twierdząc, że najpyszniejsza szarlotka na świecie jest w Murowańcu.

Za oknem schroniska widać było, że śnieg coraz bardziej pada. Postanowiłam się zbierać, zanim całkiem zasypie szlak. Wychodząc, spojrzałam na prognozę pogody: temp. -5,4C (min -10,5C), wiatr 8,5 m/s (max 35,4 m/s). Eee, nie jest tak źle. To w końcu w porywach nie więcej niż 130 km/h. 

Do zejścia wybrałam szlak niebieski. Choć nie lubię wracać tą samą drogą, stwierdziłam, że będzie bezpieczniej. A poza tym już wiedziałam, jak tam jest. 

Śnieg padał coraz bardziej gęsty. Drzewa robiły się coraz bardziej bajkowe.

I tylko szybko zapadający styczniowy zmrok nie pozwalał zbyt długo cieszyć się widokami.

Na koniec, przechodząc obok budki, gdzie sprzedają bilety, sfotografowałam tablicę informacyjną TPN-u, na której pokazywany jest stopień zagrożenia lawinowego. 

Czekając w Kuźnicach na ostatni busik, pomyślałam, że ten szlak jest przecież tak krótki, tak bezpieczny i tak wygodny. Oczywiście w innych okolicznościach pogodowych. Ale co to by była za przygoda, gdyby zawsze było tak łatwo?

Przy okazji - ciekawy opis niebieskiego szlaku Kuźnice - Murowaniec znajduje się tu (klik).

P.S. W komentarzach poproszono mnie o dokładniejszy opis smaku wspomnianej wyżej szarlotki i zasugerowano umieszczenie tego opisu w tekście w celu zainspirowania Szanownych Czytelników do zorganizowania wyprawy "Na szarlotkę". Proszę bardzo.

Zarówno spód, jak i wierzch szarlotki zrobione są z cieniutkiego, delikatnego i bardzo kruchego ciasta. Równowaga składników, użytych do jej wyrobu jest wspaniale zachowana, dzięki temu w szarlotce dominują przed wszystkim jabłka. Proszę popatrzeć na fotografię – wierzch w stosunku do warstwy jabłek w stosunku do spodu ma się tak jak 1:5:1. Fantastyczna, wręcz „złota”, proporcja. A teraz przejdźmy do jabłek - grubo pokrojone, lekko podsmażone, niezbyt kwaskowate rozpływają się w ustach. Przywodzą na myśl owoc wiadomości złego i dobrego z naciskiem na dobre. Mamią wspomnieniem późnego lata i kolorami wczesnej jesieni. Bawią anegdotami o Demokrycie, Arystotelesie, Newtonie. Zachęcają do poznania legend o jabłku niezgody czy też jabłku dla najpiękniejszej. Posypane odrobiną pięknie pachnącego cynamonu z charakterystycznym słodkawo-korzennym smakiem. Całości dopełnia warstewka cukru, dodająca szarlotce niebiańskiego wręcz uroku.

Jeżeli ktoś raz spróbuje szarlotki w Murowańcu, zechce tu wrócić, by kolejny raz cieszyć się jej smakiem.