Wędrówki

Dlaczego nie pozwolą mi nigdy zachować moich wspomnień o wędrówkach tylko dla siebie? Czy nie mogą zrozumieć, że gadaniem niszczą wszystko? Jeśli im opowiadam, to potem nic nie zostaje. Pamiętam tylko swoje własne opowiadanie, kiedy staram się przypomnieć sobie, jak było.

Włóczykij [Tove Jansson, Opowiadania z Doliny Muminków]

Niezbyt lubię opowiadać o swoich wędrówkach. Nie myślę, co prawda, jak Włóczykij, ale... Dość trudno mi się ustosunkować do sugestii Ewy, zapisanej w komentarzu pod poprzednim postem. Jak tu podsumować tegoroczną marszrutę po kraju i policzyć kilometry, zrobione podczas wędrowania? I co ciekawego można na ten temat napisać? Nie byłam w tym roku ani najdalej, ani najdłużej, ani najwyżej. Kilku planów dotarcia w wymarzone miejsce nie udało mi się zrealizować. Jednak trochę, mimo wszystko, wędrowałam, np.:

• pierwszy raz w życiu byłam w: Grudziądzu, a także w okolicach Muszyny i Wałbrzycha,
• drugi raz w życiu pojechałam do Karpacza, by po raz kolejny z powodu trudnych zimowych warunków atmosferycznych nie wejść na Śnieżkę;
• trzeci raz w życiu odwiedziłam Krynicę Górską i Wrocław (w tym roku byłam w nim dwa razy, ostatni wyjazd, bardzo szczególny, jeszcze czeka na opisanie),
• siódmy raz w życiu ruszyłam w drogę mad morze w okolice Władysławowa, tym razem udało mi się "domknąć" spacer wybrzeżem na trasie Hel - Łeba i jeszcze trochę dalej na zachód;
• dwunasty raz w życiu odbyłam podróż w Bieszczady (w tym roku wyjeżdżałam tam dwa razy);
• dwudziesty szósty raz w życiu zawędrowałam w Tatry (czterokrotnie odwiedzając w tym roku Zakopane).

Od razu widać, które regiony Polski lubię najbardziej.

No i jeszcze te kilometry. Jeżeli założę, że spędziłam około 200 godzin w autobusach i pociągach oraz że średnia prędkość środka komunikacji publicznej wynosi 50 km/h, to przejechałam w tym roku około 10000 km. Z map drogowych wynika, iż pomiędzy moimi Kresami a miejscami, do których dotarłam, jest około 9300 km. Jakby na to nie patrzeć - dużo. A coraz mi trudniej się zebrać, zapakować i wyjechać.

Nie udało mi się zobaczyć prawdziwie jesiennych Bieszczadów, ani "zdobyć" żadnego z ośmiu szlaków, które mam jeszcze do przejścia w Tatrach. Z drugiej strony, cóż się dziwić - zostały mi szlaki najtrudniejsze, te w okolicach Orlej Perci. Żeby tam dotrzeć, potrzebna jest (...) selekcja ducha, ten specyficzny „mental spirit” – jakby powiedziała Anna Czerwińska – czyli właściwe, psychiczne przygotowanie ludzi do pójścia tam w górę, na grań. Cytat pochodzi z bardzo ciekawego artykułu Łukasza Kaźmierczaka pt. Widziałem Orlej cień. Szczerze polecam - warto go przeczytać, choćby ze względu na barwne opisy ludzi, chodzących po górach.

Ponad 25 lat temu, gdy ledwo wdrapywałam się nad Czarny Staw pod Rysami, doszłam do wniosku, że dalej nie dam rady i że góry nie są dla mnie. Patrzyłam wtedy z zazdrością i niedowierzaniem na "starszych" ludzi, schodzących ze szczytów. Pewien człowiek, stwierdziwszy, że ma 60 lat i właśnie był na Rysach, pocieszał mnie, mówiąc: "Co to jest taki szczyt dla młodej dziewczyny?" Ale wtedy nie byłam gotowa, aby pójść gdzieś wyżej. Teraz zaczynam coraz bardziej dojrzewać do myśli, że już mogę.

A jak jeszcze dołożę nowy sprzęt, który dostałam w prezencie pod choinkę od R., to całe góry moje. Najcenniejsze w tym prezencie nie jest to, że raki mają 12 zębów i że tyle kosztują, ale pewność, iż ja ten prezent wykorzystam. R., ta wiara we mnie jest bezcenna i bardzo Ci za nią dziękuję. Raki są świetne i nie zawaham się ich przy najbliższej okazji użyć.
Dodam jeszcze, że namawianie mnie na kupno nowego plecaka jest z góry skazane na niepowodzenie. Oczywiście, posiadam większy, pożyczony od K., który ma ponad 1,8 m wzrostu (ja - 1,5 m). Ot, taka fantazja.

Przy okazji bardzo dziękuję wszystkim, składającym mi życzenia świąteczne. Były wśród nich życzenia udanych podróży, ekscytujących wypraw, wspaniałych dalekich rejsów, a co!, pomyślnych wiatrów, realizacji pasji, a nawet wspólnego wędrowania po Bieszczadach. I spełnienia marzeń.

Na koniec jeszcze jeden cytat, tłumaczący po co to wszystko robię. Cieszył się wędrówką do nieznanych miejsc, oglądaniem nieznanych rzek, a trudy wynagradzała mu pasja poznania. [Owidiusz]

P.S. Jeszcze bardziej niż gadania o wędrówkach, nie lubię opowieści o przygotowaniach do nich.