Szukam pana, który ma na imię Henryk...

... i bardzo lubi przedwojenne kino:)

Nieee, nie jest to ogłoszenie towarzyskie:) Jest to moja odpowiedź na post Miki pt. "Listy z przeszłości", który trzeba koniecznie przeczytać.W komentarzach pod tym postem pojawiły się różnorodne pomysły na odtworzenie dalszych losów bohatera, m. in. ja napisałam tak:

22 lutego 2014 r. 23:11

Przez internet raczej się nie da:) To w końcu zbiór danych, które ktoś umieścił albo i nie. Trzeba w wolnej chwili tam pojechać albo listownie spróbować dotrzeć do człowieka, który... rozczuli się taką historią i pomoże dotrzeć do dokumentów. W końcu ilu jest Heńków urodzonych 30 czerwca? No, chyba że wszystko spłonęło podczas wojny. A wyobrażasz sobie spotkanie np. z jego rodziną i pokazanie jego dzieciom tych listów? To byłoby niesamowite przeżycie. Zdarzają się takie:)

Znajomość panny Rysieńki i Heńka, opisywana przez Mikę, rozpoczęła się w 1933 r. dzięki ogłoszeniom w tygodniku "Kino". Stwierdziłam, że skoro jedno z nich przed osiemdziesięciu laty zamieściło ogłoszenie w prasie, to wystarczy je odnaleźć i... odpowiedzieć:) Magia internetu sprawiła, że dotarłam do przedwojennych roczników "Kina" i "wsiąkłam":) Przepiękne fotografie, niesamowite artykuły, a jaaakie ciekawe ogłoszenia:) [Zdjęcie okładki zamieszczonej obok pochodzi ze strony (klik).] Niestety, znalezienie tego właściwego ogłoszenia okazało się nie takie łatwe - zganiam to na wredotę mojego komputera, który raz za razem odmawiał mi posłuszeństwa:)

W jednym z listów (elektronicznych:) poinformowałam Mikę, że:

Przejrzałam już ok. 20 roczników "Kina" (ale lektura:)))), mając nadzieję, że natknę się na ogłoszenie Henryka (lub Twojej Mamy), a może na jego zdjęcie (był tam kącik "Czy jesteśmy fotogeniczni?") Do tej pory znalazłam tylko jednego Henryka Zawisza, który o coś pytał redaktora oraz jedną dziewczynę z Podhala (nie było jej imienia tylko pseudonim "Szary Wilczek").

Do Grudziądza wybieram się w następnym tygodniu. Pójdę do muzeum, szkoły, parafii. Jeśli będę mogła coś ustalić, to ustalę, a jak nie - to zwiedzę miasto, w którym nigdy nie byłam:)))

Właśnie wróciłam z kilkudniowego spaceru po Grudziądzu. Od razu uprzedzam lojalnie - zamierzam zdać dokładną relację z moich poszukiwań, które zaczęłam od ulubionych miejsc Henryka, czyli kin:)

Na początek najsłynniejsze kino "Apollo", do którego miał NAJBLIŻEJ (wiem, co piszę:) W 1930 r. wprowadzono w nim film dźwiękowy (pierwszym był film polskiej produkcji pt. "Tajemnica przystanku tramwajowego").

Przez świetlny ekran kina przewinęły się takie filmy jak: "Ben Hur", Czterej jeźdźcy Apokalipsy", "Indyjski grobowiec", "Miłość i łzy Szopena", "Chata wuja Toma", Lukrecja Borgia", "Gorączka złota", "Statek komediantów" oraz "Śpiewający błazen". [źródło "Historia Grudziądza 1920-1945 tom II].

Proszę spojrzeć na fotografię obok - kino "Apollo" to drugi i trzeci budynek od lewej. Usytuowane było na ul. Groblowej 22. Obecnie na tym miejscu (Plac Niepodległości) jest wyrwa w rzędzie kamienic, na pustym placu urządzono parking samochodowy. Ponieważ plac nie przedstawiał specjalnie ciekawego widoku, nawet nie sfotografowałam go. Zachowała się za to kamienica z prawej strony, która przyciągnęła moją uwagę drzwiami.

Kolejne kino "Gryf", mieszczące się na Placu 23 Stycznia 17, też się nie zachowało. Teraz są tam całkiem zadbane planty.

Następnym miejscem było kino "Orzeł" przy ulicy Wybickiego 19, mieszczące ponad 500 osób. Obecnie w tym samym miejscu jest Dom Handlowy "Orzeł", wystawiony na sprzedaż. Proszę zwrócić uwagę na ulicę przed budynkiem (będzie jeszcze o tym mowa w kolejnej części mojej opowieści).

Ostatnie miejsce, do którego dotarłam, to kino "Tivoli", mieszczące się przy ulicy Legionów 21/23. Budynek jeszcze stoi, choć jest w bardzo opłakanym stanie.

Historię grudziądzkich kin dokładnie opisano w Biuletynie Koła Miłośników Dziejów Grudziądza, z którego pochodzą wszystkie stare fotografie. Zdjęcia współczesne robiłam podczas mojego pobytu w Grudziądzu w dniach 10-14 sierpnia 2014 r.

Kończąc ten post pozwolę sobie przytoczyć Henryka, głównego bohatera mojej opowieści, który w jednym z lisów do panny Rysieńki tak pisze: „Na „King-kongu” owszem – byłem, bo to jest mój sobowtór [ten bohater], tylko on był brunetem, a ja jestem blondynem.” [cytat z postu Miki]

Przyznam się, że lubię wersję filmu z 1933 r. Ponieważ główny bohater jest już zajęty, nie wiem do kogo mogłabym siebie porównać:) Czy do Ann Darrow (głównej bohaterki), czy też do samego King Konga?:) To chyba trochę tłumaczy, dlaczego zajęłam się szukaniem Henryka:)
Przy okazji - scena na ślizgawce w wersji z 2005 r. bije według mnie wszelkie rekordy "wzruszliwości".

CDN.