Szukam pana, który ma na imię Henryk... (cz.2)

... i bardzo lubi przedwojenne kino:) A na dokładkę w latach 1933-1935 przebywał w Grudziądzu...

Lata 30. XX wieku i Grudziądz - jak dla mnie strasznie dawno i strasznie daleko... Jednak czego się nie zrobi, gdy się chce kogoś odnaleźć? Szkoda, że nie można przenieść się w czasie, można jednak przenieść się w przestrzeni. Postanowiłam pojechać do Grudziądza i na miejscu poszukać Henryka:) Ponieważ nigdy wcześniej tam nie byłam, pierwszego dnia błąkałam się bez planu po zupełnie nieznanych mi uliczkach Starego Miasta (fotografie celowo nie są opisane, gdyż doskonale oddaje to klimat mojego zwiedzania).

Chodziłam po ulicach i placach, patrzyłam na wielowiekowe zabytki.

Przechodziłam przez bramy, zaglądałam z ciekawością w zaułki.

Podziwiałam pięknie odnowione budowle i stare przedwojenne kamienice.

 

Czasami moją uwagę przykuł jakiś detal architektoniczny, jakaś rzeźba lub szczególny balkon.

Na niektórych budynkach dostrzegłam napisy sprzed II, a nawet I wojny światowej (na fotografii z lewej strony jest napis "Skład towarów kolonialnych", słabo czytelny napis w j. niemieckim na fotografii z prawej strony mówi o jakiejś fabryce).

 

Zwiedzanie miasta nie było proste, gdyż remontowana jest linia tramwajowa i po przejściu kilku uliczek miałam wrażenie, że chodzę po wielkim placu budowy. Żeby przejść z jednej strony na drugą, na niektórych ulicach trzeba było zejść do półmetrowego dołu. Któregoś dnia, przed burzą, zerwała się wichura i... Trzeba było widzieć te tumany kurzu, piasku, cementu, a nawet drobnego żwiru, które "waliły" po oczach. Szczerze pisząc - nie dało się iść z zasłoniętymi ręką oczami.

Gdyby ktoś z Szanownych Czytelników chciał zobaczyć odwiedzone przeze mnie miejsca oczami Henryka, polecam galerię na stronie fotopolska.eu. Jeżeli kliknie się na wybrane zdjęcie, pojawi się opis, a obok mapa - przy odrobinie cierpliwości można odbyć wirtualny spacer po przedwojennym Grudziądzu (nie narażając się na trudności w chodzeniu po remontowanych ulicach).

Pierwszy dzień mojego wędrowania dobiegał końca. Doszłam do wniosku, że już wystarczająco jestem zorientowana w układzie uliczek Starego Miasta, aby następnego dnia od rana zacząć swoje poszukiwania. Wykorzystując ostatnie promienia słońca, fotografowałam coś szczególnego, gdy usłyszałam ciche wołanie miękkim, kobiecym głosem: Henryku! Henryku! Odniosłam niesamowite wrażenie, aż mi ciarki przeszły po plecach. Odwróciłam się i...

CDN.

"Listy z przeszłości"

Opowieść o moich poszukiwaniach Henryka: cześć I.