Ten kraj szczęśliwy, gdzie...

(...) po psie płaczą szczerze

I dłużej, niż tu lud po bohaterze.

[Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz, Epilog]

Gdyby powyższą miarę zastosować do mojej dzisiejszej opowieści, Polska byłaby najszczęśliwszym krajem na świecie.

A oto i opowieść, oddaję głos K.: Przygoda mojej rodziny z najwspanialszym czworonożnym przyjacielem rozpoczęła się sierpniowego popołudnia, kiedy to wraz z mamą wybrałam się po zakup szkolnego plecaka. Pojechałyśmy na tzw. „duży rynek” w poszukiwaniu wyprawki szkolnej do czwartej klasy szkoły podstawowej. Przy wejściu na targowisko zauważyłyśmy skupisko ludzi przy tekturowym pudełku. Typowy widok – uśmiechnięte twarze, błyszczące oczy, które można zaobserwować u większości osób, widzących słodkie szczeniaki. 

Podeszłyśmy z mamą bliżej... Jak dobrze pamiętam, były dwa małe psiaki z wyraźną nadwagą, właściwą dla bobasów każdego gatunku. Wystarczyło jedno spojrzenie... Nie wiem, czy kwestia ta była ustalona z resztą domowników, ale mały, grubaśny stworek z noskiem jak u pekińczyka i już wtedy sporymi, czarnymi oczami wrócił z nami do domu... zamiast plecaka :-)

Sally - takie dostała imię, chyba z powodu mojej ówczesnej fascynacji japońską bajką o czarodziejce o tym imieniu. Właściwie, patrząc z perspektywy czasu, nasza czteronożna Sally zaczarowała całą rodzinę. Nie potrzebowała do tego różdżki, wystarczyło kochające psie serce i mądre oczy. 

    

Dorastając, sylwetka Sally z pulchnego grubaska na krótkich nóżkach bardzo się wysmukliła (choć zdarzały jej się wahania wagi, jakie towarzyszą wszystkim, który są smakoszami różnego rodzaju jedzenia).

Jej charakterystycznym znakiem, były duże oczy, z którymi zresztą nieraz były problemy. Sally w swoim czternastoletnim życiu zaliczyła nieraz gabinet weterynarza: kilka operacji na oczy, trudny poród, operacja ginekologiczna, wiele zastrzyków. Zawsze z wielką cierpliwością znosiła wszystkie trudy zabiegów, jedynie w wielkich oczach dostrzec można było smutek i prośbę o pomoc w cierpieniu.

     

 

     

Sally nawiązywała niesamowitą więź z człowiekiem, nieraz wydawało się, że doskonale rozumie, co do niej mówimy. Ona, nie znając mowy ludzkiej, odpowiadała nam oczami, w których można było odczytać różne emocje.

Żyliśmy wszyscy razem, rozpieszczając ją niemiłosiernie, aż nadszedł dzień, kiedy do Sally dołączyła jej towarzyszka – Aza. Już od początku wiadomo było, że będą różniły się temperamentem. Sally była odważniejsza, bardziej zwariowana i wyraźnie można było zaobserwować, że przy delikatnej Azie, która, jedząc, gryzła ostrożnie i powoli, była prawdziwym łasuchem i łapczywym łakomczuchem! Osobne miski, które z założenia miały być dla dwóch psów, zazwyczaj, jeśli Azy nie było w pobliżu, Sally czyściła bardzo szybko :-) Niesamowicie lubiła słodycze, szantażując błagalnym wzrokiem i popiskiwaniem. Mimo że nie było to zbyt zdrowe, nieraz jej ulegaliśmy.

 

 

Sally i Aza tworzyły bardzo zgrany duet, miały swoją ulubioną piłeczkę „tirumtirum”, na dźwięk której wariowały. Sally była niższa od Azy i kiedy biegły razem, podskakiwała wyżej, żeby podgryzać uszy Azy. Wyglądało to bardzo śmiesznie. 

 

Zżyły się bardzo, spały razem, wtulone jedna w drugą. Razem też jadły, bawiły się. Spędziły ze sobą siedem lat, aż do lipca 2011 roku, kiedy to Aza zachorowała na raka i zdechła. Przykro było patrzeć, jak bardzo Sally przeżywała to rozstanie, szukając i wywąchując swojej przyjaciółki jeszcze przez parę tygodni...

Kiedy ja i moja siostra wyjechałyśmy z domu, Sally jako jedynaczka, będąc już w bardzo sędziwym - jak na psi przelicznik - wieku, została oczkiem w głowie mamy, która rozpieszczała ją tak, jak my wcześniej. Sally była już słaba i schorowana. Miała swoją poduszeczkę w kuchni na honorowym miejscu – był to swoisty awans społeczny, z przedsionka do kuchni :-) A może w zasadzie „powrót na salony”, bo przecież jako szczeniak spała w najlepszej pościeli, z nami w łóżkach. Okres dorastania i dorosłości spędziła w ogrodzie i w przedsionku, gdzie babcia robiła dla niej i Azy miejsca wyścielone poduszkami i kołdrami. Było też coś na wzór „domku zrobionego z koców”, była i budka, którą dziadzio własnoręcznie obijał białymi panelami i dokładnie ocieplał. Sally zamieszkiwała wiele psich nieruchomości, ale dożywała na szytej poduszce w kuchni, tuż obok kaloryfera. Kiedy już tam zamieszkała, rzadko schodziła na dół, do babci, czekała na mamę, aż ta wróci z pracy i chodziła za nią krok w krok. Pilnowała przy kąpieli, budziła rano i odprowadzała do drzwi. 

 

 

Coraz rzadziej się widywałyśmy, więc czasem – choć to dziwne dla otoczenia – rozmawiałyśmy przez telefon :-) Poznawała mój głos i podszczekiwała. 

Kiedy przyjeżdżałyśmy do domu, dostawała od nas prezenty – swoje ulubione kostki z Lidla. Babcia kupowała jej też te specjały, wtedy Sally schodziła na dół. Była bardzo przekupna, jedzeniem bardzo łatwo można było ją do wszystkiego przekonać.

Sally odeszła, mając czternaście lat. Przeżyła dużo w swoim psim życiu. Dzieliła z nami radości i smutki, dała mnóstwo miłości, a swoją obecnością potwierdziła przysłowie o psie, będącym najlepszym przyjacielem człowieka. Cieszymy się, że była z nami tak długo, pozostawiła po sobie piękne wspomnienia i czasem tylko tak bardzo brakuje zapachu suszonych grzybków i stukotu pazurków...

KoleżAnko, ten post dedykuję Tobie i Twoim córkom, K. i J. Wiem, że w tej chwili płaczesz, bo jak nie płakać w tej chwili:) Choć już prawie rok minął, kiedy, wychodząc do pracy, prosiłaś, aby Sally poczekała na Ciebie... Nie posłuchała... Odeszła cichutko, oszczędzając Ci przeżyć...

Mimo że jej już nie ma, stale obecna jest w naszych rozmowach. Gdy przychodzę do Ciebie na herbatę, niemalże widzę ją, stojącą na schodach i merdającą ogonem w zapraszającym geście. Pamiętam, że zawsze radowała się z mojej wizyty i lubiła się z nami gościć:). Odprowadzała mnie na róg ulicy, ciesząc się wszelkimi wspaniałymi zapachami świata.

Twoje Córki twierdzą, że czas już, abyś miała nowego, małego pieska. Ja też myślę, że to jest dobry pomysł. Nawet Twój kolega M., w całej swojej "niepełnosprytności", czuje, iż taki mały piesek rozwiązałby Ci wiele spraw i problemów. Jak sądzisz, po co przyprowadza do Ciebie swoje czworonożne "Szczęście"?

Znalazłam kilka ciekawych aforyzmów na temat psów [źródło]. Może któryś Ci się spodoba i zapiszesz go do swojej "Księgi mądrości"?:) Może któryś Cię przekona?

Szczęście to mały, ciepły szczeniaczek. [Charles Schul]
Na świecie nie ma lepszego psychiatry od szczeniaka liżącego cię po twarzy. [Edward Abbey]

Jest jeden aspekt, pod którym zwierzęta przewyższają człowieka – ich łagodne, spokojne cieszenie się chwila obecną. [Artur Schopenhauer]

Powtarza mi tysiące razy, że jestem jego powodem do życia. Przez to, jak przytula się do mojej nogi, jak łupie ogonem na najmniejszy mój uśmiech. [Gene Hill]
Nikt nie zrozumie w pełni znaczenia miłości, jeśli nie miał psa. Pies okaże ci więcej uczucia jednym machnięciem ogona niż możesz zebrać przez całe życie w uściskach rąk. [Gene Hill]
Nie ma na świecie przyjaźni, która trwa wiecznie. Jedynym wyjątkiem jest ta, którą obdarza nas pies. [Konrad Lorenz]

Posiadanie psa jest jak tęcza. Szczenięta są radością na jednym jej końcu. Stare psy są skarbem na drugim.[Carolyn Alexander]

Wiem, wiem... wierność tej jednej, jedynej istocie. A drugiej, takiej jak Sally, nie będzie... Czy myślisz jednak, że Sally miałaby coś przeciwko, gdybyś... zapragnęła pocieszyć się nową tęczą?

P.S. Przy okazji bardzo dziękuję K. za spisanie wspomnień:)