Gdzie jest herbata, tam jest nadzieja

Herbatka do wyboru pyszna... jak wspomnienie herbaciarni w Kazimierzu
a rankiem kawa jak nie :) musi być :)
ulubiona Tatuśkowa :) i Twoja mam nadzieję też
Nie ma jak usiąść przy zapalonej świecy
i porozmawiać... nocą
o tym co za nami... co w nas... i przed nami

Powyższy tekst mógłby wydawać się wierszem, ale nim nie jest. To zapis na karteczkach, dołączonych przez U. do prezentu, otrzymanego jakiś czas temu. A prezent jest typowym "zestawem do pogadania". U. zna mnie jakieś 15 lat i wie, co lubię najbardziej. Parzy się taką herbatę, zapala świeczkę i można całą noc gadać, gadać, gadać... O morskim rejsie, spływach kajakowych, wyprawie w Tatry, żeglowaniu po Mazurach. I o wielu innych sprawach, które można omówić, siedząc przy dobrej herbacie. A herbaty dostałam przepyszne. Szkoda, że nie znam ich nazw (pani w sklepie zapomniała podpisać), ale już sam wygląd zaprasza do spróbowania.

Wspomniana herbaciarnia w Kazimierzu to oczywiście Herbaciarnia U Dziwisza. Pewnego listopadowego dnia ładnych kilka lat temu zaprosiłam tam U., której tak posmakowała cynamonowa herbata, że poprosiła o dolewkę. Pamiętam też, że ogromne wrażenie na U. zrobiły ocieplacze na czajniczki z herbatą. Nie pamiętam tylko, czy kawałek cynamonu z filiżanki wylądował "na pamiątkę" w Jej plecaku, czy też nie. Czasami moi Bliscy mają takie ciekawe pomysły.

Skoro już chwalę się prezentami, to przy okazji pokażę prezent od Miki, która obdarowała mnie ostatnio bardzo smacznym chlebem domowej roboty i przepysznymi truskawkowymi konfiturami. I od razu nieśmiało przypominam - sezon truskawkowy się niedługo zacznie. A ja bardzo lubię truskawki.

O tym, że lubię truskawki wie też K., która, będąc u mnie przejazdem, przywiozła "pół" piwnicy. Przejazdem, gdyż jechała z wybrzeża przez Podhale do mnie na Kresy. Na fotografii wszystkiego nie widać (gdyż zawartość części słoiczków została wcześniej zjedzona), ale, oprócz truskawkowych i wiśniowych konfitur, była sałatka z pomidorów, dyni oraz wspaniałe mięsko domowej roboty.

A skoro o mięsku mowa, to w pięknych okolicznościach przyrody czasami jestem zapraszana na przepyszne szaszłyki autorstwa K. Przy ich przygotowywaniu oczywiście pomaga T.

Nawiązując do tytułu dzisiejszego wpisu [autorką słów jest Regina Helker], stwierdzam, że mam nadzieję, iż z głodu nie zginę. I nie chodzi tu tylko o herbatę - mam na względzie przede wszystkim obiady, kolacje i śniadania,  na które jestem zapraszana, a także ruskie pierogi, racuchy z jabłkami, kanapki i ciastka, którymi jestem raczona między posiłkami. Nie potrafiąc gotować, trafiłam w moim najbliższym otoczeniu na wiele wspaniałych osób, którym gotowanie sprawia przyjemność i które to robią dobrze. A przy okazji osoby te odczuwają ogromną potrzebę dokarmiania mnie. I niech tak będzie aż do końca świata i o jeden dzień dłużej.

Na koniec jeszcze tylko wspomnę o dwóch sytuacjach, które mnie ostatnio rozczuliły. Przygotowania do podróży w Tatry, pakuję się jak zwykle w pośpiechu. Zagląda do mnie moja ulubiona Sąsiadka i mówi: Przyniosłam ci kanapki na drogę, przecież wiem, że i tak nie zdążysz ich sobie zrobić. I druga sytuacja - w przeddzień ostatniego wyjazdu dostaję od T. torebkę ze słowami: Drobny upominek na drogę, banany i, ostatnio ulubiona przeze mnie, czekolada Oreo.

U., Miko, K. i K. - pięknie dziękuję za prezenty "do jedzenia". T., K., B. i A. - jestem Wam niezmiernie wdzięczna za niemalże codzienne dożywianie mnie. B. i T. - na długo w mojej pamięci zostaną miłe gesty, świadczące o Waszej trosce o moje podróże.