Azalie i rododendrony

Będąc ostatnio we Wrocławiu, odwiedziłam Ogród Botaniczny Uniwersytetu Wrocławskiego i... oniemiałam z zachwytu. Miałam to szczęście, że trafiłam na porę kwitnienia azalii i rododendronów. Spędziłam tam ponad trzy godziny, spacerując alejkami i fotografując różaneczniki. Kwiaty były: białe, różowe, kremowe, fioletowe, łososiowe, pomarańczowe, czerwone i bordowe. Rosły pojedynczo i w grupach, na tle zieleni i na tle siebie nawzajem, blisko fontanny i nad brzegiem strumyka.

A zresztą, co tu więcej pisać - zapraszam Szanownych Czytelników na spacer wśród arystokratycznych roślin: azalii i rododendronów.

W literaturze fachowej rododendrony dzielone są na cztery główne grupy: 

• rododendrony wiecznie zielone (sztywnolistne), które mają przeróżny pokrój, od karłowych aż po drzewa,
• rododendrony Vireya ( tzw. malezyjskie, w większości epifity). Są zimozielone ale u nas wrażliwe na mróz. Można je uprawiać wyłącznie w chłodnej szklarni,
• azalie wiecznie zielone i zrzucające liście (sekcja Azalea w obrębie gatunku Rhododendron),
• azalodendrony (mieszańce azalii zrzucających liście i rododendronów zimozielonych mieszańcowych). [źródło]

Legenda (...) mówi o osobliwości przyrodniczej, którą jest naturalne stanowisko różanecznika żółtego (azalii pontyjskiej - Rhododendron luteum) w Kołaczni koło Woli Zarczyckiej pod Leżajskiem. Pojawienie się tego krzewu przyczyniło się do powstania legend związanych z pochodzeniem rośliny. 

Według jednego z podań została posadzona na kopcu-mogile chana, wodza Tatarów, który zginął w zasadzce w trakcie najazdu tatarskiego. Legenda głosi, że gdy Tatarzy ogarnęli wioskę Lasowiaków odbywało się tam wesele. Zamiast radości i zabawy nastały straszne chwile pożogi, mordów i rabunku. Nieszczęśników, którzy przeżyli napad skupiono jednym miejscu. Natomiast pod wioskę zaczęły napływać główne siły tatarskie na czele z bogato odzianym chanem. Tragedię leśnej osady widział z oddali ukryty w gąszczu leśnym miejscowy samotnik. Był to człowiek dzielny i zaprawiony w łowach na dziką zwierzynę. Zdał sobie sprawę z tego, że nie uratuje ludzi ogarniętych przez Tatarów. Widok bogatego i dumnego chana wzburzył go i nie zastanawiając się długo posłał w jego kierunku śmiercionośną strzałę. Wściekli Tatarzy mimo szybkiej ucieczki dopadli dzielnego mściciela. Ale chana już nie uratowali. Na miejscu tatarskiego chana pochowano w niewielkim kopczyku-wydmie w kształcie półksiężyca. Na jego grobie wierny giermek wcisnął ukwieconą żółto gałązkę. Z niej to wyrósł krzew azalii, kwitnący do dnia dzisiejszego w majowej porze. W tej porze, kiedy zginął wielki chan rażony leszczynową strzałą. 

Inne podanie bardziej prozaiczne mówi, że Tatarzy przywieźli nasiona azalii wraz z paszą dla koni. Stąd ona rozprzestrzeniła się na naszym terenie, by z czasem zaniknąć wskutek nadmiernego eksploatowania przez ludzi i zwierzęta. 

Do dzisiejszego dnia przetrwał skrawek chronionego terenu w postaci Rezerwatu „Kołacznia”.[źródło, o rezerwacie można poczytać w artykule klik]

Uwaga na trujący miód! [Elka, koleżanka blogowa, zamieściła wpis na ten temat, poza tym informacje są na przykład tu: klik].

Wszystkie zdjęcia były robione podczas mojej trzygodzinnej wizyty w ogrodzie botanicznym. Stanowią niewielką część tego, co sfotografowałam. Na szczęście deszcz zaczął padać:) A co by się działo, gdybym pojechała do Arboretum w Wojsławicach?:)

Legenda mówi, że różanecznik alpejski uratował życie hrabiego Fritza von Oheimba. Przebywając na leczeniu sanatoryjnym w Szwajcarii lubił spacerować po Alpach. Pewnego razu spadł z niemal pionowej ściany na zarośla różanecznika alpejskiego, które zamortyzowały upadek. Od tego czasu pokochał różaneczniki i zaczął je uprawiać w swoim ogrodzie w Wojsławicach. Kazał się po śmierci pochować w tym ogrodzie, wśród różaneczników i innych roślin ozdobnych. [źródło, o Wojsławicach można przeczytać na przykład tu klik].

Przy okazji znalazłam ciekawostkę na temat różanecznika wschodniokarpackiego w Tatrach (klik).